Nieuwe Blogsite !!!

Beste Familie, Vrienden en Geïnteresseerden,

Dit is ons laatste blogbericht op deze plek.

Vanwege technische beperkingen hebben wij moeten besluiten om ons blog op een ander adres voort te zetten.

Vanaf vandaag kunnen jullie onze belevenissen en avonturen in Centraal-Portugal volgen op:

http://casa-ribeira.blogspot.com/

Ook al onze "oude" verhalen kun je daar vinden en we hopen dan ook dat we jullie ook op onze nieuwe site mogen blijven verwelkomen.

Groetjes,

Ferrie en Ingrid

Geen Kabouters

Mijn buurman attendeerde me er op. Hij liet een affiche zien waarop een "Mushroomwalk" werd aangekondigd. Aanvankelijk had ik geen interesse maar ik bedacht dat het misschien wel aardig was om wat meer over paddenstoelen te weten. Of misschien voor mijn toekomstige gasten. Het was mogelijk om je in te schrijven via een Email. De kosten bedroegen zes euro’s… dat is te doen. Plaats van handeling:  het omringende bos van Castanheira de Pera |(en dat is immens...).

Ontvangst negen uur bij de plaatselijke bakker annex lunchroom. 

Een lijstje met wat mee te nemen heb ik via Email ontvangen: Lunchpakket ,mandje, zakmes en identiteitsbewijs. Het laatste item verontruste me een weinig. Was er een kans dat je gearresteerd werd door een boswachter? Of lieten ze wel eens mensen achter in het bos? Of was het om te controleren wie zich ingeschreven had, zodat geen klant van de bakker plots in plaats van om een brood, stiekem mee op paddenstoelenjacht ging... 

Zoals gezegd de ontvangst was negen uur….. Nadat er zich een behoorlijke groep mensen had verzameld en de nodige koffie was genuttigd, gaf iemand te kennen dat hij als gids aan te merken was. Het was inmiddels tien uur...!? 

De gids gaf aan dat hij ons op het grote parkeerterrein zou briefen over hoe de dag er uit zou zien. De groep begaf zich naar de afgesproken plek, waar de paddenstoelendeskundige zich centraal had opgesteld en natuurlijk in het Portugees (en alléén Portugees) de agenda van de dag doornam. En daar haakte ik al bijna af. De belangstellenden voor deze dag waren allen Portugezen, met uitzondering van twee Engelsen die ook wel eens een Spaans boek hadden gelezen. We begrepen dat we hem (de gids) per auto maar moesten volgen en de rest zou vanzelf gaan. Voordat een ieder georganiseerd was om de blauwe auto van de gids te gaan volgen, wees de kerkklok kwart voor elf aan... 

De stoet vertrok, bestaande uit een auto of twaalf. Nadat we koud het dorp waren uitgereden en de eerste bomen van het bos opdoemden, werden we naar de kant gedirigeerd. Logisch, want waarom zouden paddenstoelen alleen midden in het bos staan...! 

En inderdaad, de gids nam weer een centrale plaats in toen een ieder zijn auto had geparkeerd in de berm tussen de weg en het bos. De gids had voor de gelegenheid een aantal grote borden uitgestald met daarop de afbeeldingen van diverse paddenstoelen. En voor zover ik het begreep was het de bedoeling om gelijkende exemplaren te gaan zoeken waarop hij dan het exemplaar van het nodige commentaar zou voorzien. Eén van de Engelsen vroeg zich af waar mijn mandje was. Ik gaf hem te kennen dat ik me te veel macho voelde om met een mandje door het bos te huppelen (en zo voelde ik dat ook). Ik had een theedoek in mijn zak gepropt om er de paddenstoelen in te doen, waarmee ik me later realiseerde dat ik er wel heel erg macho uitzag... En dat zakmesje had ik natuurlijk ook niet; gewoon een fruitmesje uit de keukenla volstaat ook prima.  Maar later merkte ik dat het erg pijnlijk kon zijn omdat het in mijn andere broekzak zat. 

Oké de jacht was geopend en het paddenstoelen verzamelen kon beginnen. Ik merkte wel dat de meeste mannen toch ook de vrouw het mandje lieten dragen. Dat schiep een band en ik sloot me aan bij een groepje dat drie mandjes droeg (vrouwen dus), zodat ik mijn gevonden exemplaren in hun mandje kon dumpen en er verder geen verantwoordelijkheid voor moest dragen. 

Die actie is me later opgebroken. De gevonden paddenstoelen werden ter beoordeling aan de kennergids aangeboden. Hij had er inderdaad veel verstand van. Al de paddenstoelen die ik gevonden had waren giftig en soms wat minder giftig. Sommige exemplaren moest je eerst twee minuten koken en dan waren ze niet meer giftig, maar die leken dan weer zoveel op die andere die erg giftig waren, dat het verstandig was om je er gewoon niet aan te wagen...

En zoals in een iedere bijeenkomst van mensen was er natuurlijk weer één bij (in dit geval een miezerig klein, maar volwassen Portugeesje) wat zich opwierp als het beste jongentje van de klas. Elke paddenstoel die hij aanbood was of eetbaar en zelfs een delicatesse of bijzonder en soms zeldzaam... 

Volgens mij had hij er zelfs meer verstand van als de gids en hij adviseerde dan ook mensen waar te zoeken en hoe. Hij dreef het “ driemandjes” groepje uit elkaar door op te merken dat er dan meer gevonden kon worden. Iedere keer eiste hij de aandacht op en ging in discussie met de gids en ik kreeg stellig de indruk dat ook de reguliere gids hem een beetje begon uit te kotsen. 

De gids gaf aan dat het tijd werd voor een verplaatsing. Paddenstoelen hebben ook hun voorkeur. De één gedijt beter tussen eiken, de ander in het veld en ga zo maar door. De hele club steeg weer in de auto en we reden nu naar het open veld tussen de bossen, waar zich het ritueel zou herhalen. Met dit verschil; nu liep de gids met de groep mee op het veld en langs de bosrand. Het was koddig om te zien dat hij zijn best moest doen om voorop te lopen. Hij werd telkens door ons miezerig Portugeesje ingehaald om toch maar vooral als eerste nieuwe exemplaren te kunnen ontdekken en te plukken... 

Lunchtijd brak aan. Het was inmiddels twee uur en de lunch werd in het veld gebruikt. Ik moest terug naar de auto want ik was zo stom geweest geen mandje mee te nemen. 

Bij terugkomst bij de groep had men een gezellige kring geformeerd en de gids deed een verhaal. Ik werd in het verhaal nog even aangehaald omdat mijn actie om paddenstoelen in een ander mandje te dumpen in het verleden wel eens fatale gevolgen had gehad. Zo was er een echtpaar uit Coimbra, dat toch erg goed op de hoogte was van eetbare en niet eetbare paddenstoelen, in het bos een maaltijdje aan het verzamelen en één van hun kinderen had ook maar even een paddenstoeltje in het mandje gemikt met het resultaat dat het nu een weeskind is... 

Het klonk heftig dit verhaal en de drie dames waar ik mee opgetrokken had keken me vernietigend aan. Ik was nu zeker op mijn theedoek aangewezen...

Na de lunch werd er nog een stekje aangedaan. Ik kreeg de indruk dat de dag vol moest en was inmiddels de belangstelling totaal verloren. Ik had genoeg van de paddenstoelen en bleef gewoon bij mijn motto: "gewoon afblijven en koop ze in de winkel..!" 

Maar zo niet de rest van de groep, die vrolijk door bleven zoeken. Het was prachtig weer en nog aangenaam warm. Ik probeerde een plekje in de zon te vinden en het werd tijd voor een bosplasje. Maar, dat viel nog niet mee. Je afzonderen was uit den boze en als je al een beetje uit de richting liep, dan kreeg men het al benauwd, want stel dat jij de jackpotpaddenstoel vond en hun niet..! Vooral het miezerig mannetje deed weer van zich horen. hij had een klein blauwachtig paddenstoeltje gevonden dat ontzettend goed moest smaken. Het was maar een kleintje en je moest er veel verzamelen om een maaltje te hebben. Intussen werd mijn concentratie belemmerd door de grote druk die inmiddels in mijn blaas was opgebouwd. Ik kon het niet meer houden en begaf me naar de bosrand. Gevolgd of niet het moest er nu uit...

Ik werd niet gevolgd en kon ongestoord mijn gang gaan de druk was zo groot dat ik het gevoel had dat ik het hele bos kon bewateren. Nadat de druk wat was weg geëbd kon ik mijn ogen weer openen en ontdekte ik dat ik een heel veld met van die blauwe paddenstoeltjes had staan besproeien. Ik had nu ook eetbare gevonden..! Ik vervoegde me weer bij de groep, waar een ieder nog naarstig aan het zoeken was. 

Ik kon het niet laten……..  

Ik attendeerde in mijn beste Portugees het miezerig mannetje er op dat er daar waar ik vandaan kwam toch wel erg veel blauwe paddenstoeltjes stonden, maar dat ik niet zeker wist of ze eetbaar waren (en daar was trouwens geen woord van gelogen...). Hij ging uit zijn dak en vond me een goede speurder en verzamelde alle nog vochtige paddenstoelen in zijn mandje... 

Ik kijk al uit naar de volgende workshop !!!

Groet, Ferrie.

Leven in de brouwerij

Zoveel te beleven is er op het moment niet. De meeste vakanties zitten er op en het dorp is zich aan het voorbereiden op de winter. Er wordt geslacht, gejaagd en diverse producten zoals de olijven worden verwerkt en vruchten ingemaakt. Het weer is nog aangenaam en zacht, maar het regent nu regelmatig. De zomer word afgesloten met wat plaatselijke feestjes in de omliggende dorpen, zoals een kastanjefeest en later een jachtfeest. Stel je er niet al te veel van voor want in de meeste dorpen zijn er geen vakantiegangers meer. Meestal word het dorpshuis benut om de uitspattingen van een dergelijk boerenfeest onderdak te bieden. Een trekzak, wijn en brood en bij een jachtfeest wat vlees zijn de ingrediënten voor zo'n “Festa”. Niets mis mee…. 

Zo ook in ons dorp Sarnadas waar ze met een handvol gezinnen het kastanjefeest vorm moeten geven. Kastanjes worden door de kinderen, maar vaker nog door de ouderen, al dagen van te voren verzameld met de bedoeling ze op het kastanjefesta te poffen. Dat gebeurt naast het dorpshuis waar een vuurplaats is ingericht. Die word op ritueelachtige manier (zeer voorzichtig) met dunne twijgen en takken bedekt waarna er de fik in gaat en later de kastanjes. 

De bedoeling is dat je “zelf de kastanjes uit het vuur haalt”...! Maar je kan ook, zoals ik, de ander de kastanjes uit het vuur laat halen door te doen alsof je niet weet waneer ze gaar zijn. Aan zo’n halfgare brandt je net zo hard je vingers als aan een gare. Meestal gaat het eten van kastanjes gepaard met nog al wat wijn. In het begin koopt ieder gezinshoofd een fles om het dorpshuis een omzet te gunnen. Daarna wordt het linker want dan wordt de zelfgemaakte Portwijn genuttigd met een leuk alcoholpercentage dat het zelfs gevaarlijk maakt om dicht bij het vuur te staan. 

Toch is zo’n feestje voor mij een beetje tam… Ik weet het niet, het is niet de dorpsgenoten hun schuld. Ze doen er alles aan om het naar je zin te maken. Je glas blijft nooit leeg; je eten word je voorgeschoteld; er word gelachen en gedanst en toch..., mis ik dan iets. 

Mensen die mij kennen voelen het al aan komen. Het moet weer opvallen zullen ze zeggen en ze kennen ook wel de voorbeelden. Sinterklaasfeesten met spektakel zoals pieten die bevrijd moeten worden door de brandweer of moeten abseilen van een kerktoren; een Antilliaanse drumband die wars van alle Sintliedjes hun eigen muziek spelen en voor De Sintstoet uitlopen; Schimmels die op klaarlichte dag van grootte veranderen; het plaatselijke popfestival van Zaamslag opfleuren met Stroopworstelen…. zij kennen het .

En met dat gevoel stond ik het tammekastanjefeest te ondergaan. Na het invallen van de duisternis en een aantal wijntjes moest er even wat toegevoegd worden wat meer spektakel oplevert. Ik had een kort overleg met Bennie die al gauw, waarschijnlijk ook onder invloed van de duisternis (lees wijn), in was voor mijn plannetje. Ik riep de vuurverantwoordelijke na het poffen van de kastanjes tot mij en deelde hem mede het vuur in een baan her- op te stoken. Waarna ik de aanwezige dorpsgenoten uitdaagde om blootsvoets, in de geest van diverse goeroes, het vuur te bewandelen. 

Het zijn Portugezen maar echt niet gek en wat ik verwachte gebeurde ook. "Doe het zelf" riepen ze "Maffe Hollander". Bennie moest de spits afbijten (tenslotte had ik in het verleden een dergelijke stunt uitgehaald en jong vel geneest sneller...). Leunend op mijn eerdere ervaring en gesterkt door het feit dat ik hem dan geen mietje zou vinden begon Bennie aan de klus. Het was zijn eerste vuur(d)loop en hij heeft er van genoten. Hij werd beschouwd als de held van de avond en ook ik kreeg mijn deel van de bewondering. Mijn voeten werden na mijn vuurloop gewassen zoals de voeten van de apostelen door Jezus gewassen werden...

Het kastanjefesta zal nooit meer hetzelfde zijn..!

Groet, Ferrie.

Mijn wijn !!

Het was een kenner, mijn gast uit Groot Brittannië en hij had ook geld genoeg om zich als kenner te kunnen ontwikkelen. Lekker eten, goede dure wijnen, en Cubaanse sigaren waren zijn favoriete onderwerpen van gesprek. Hij praatte er niet alleen graag over maar consumeerde ook royaal, gezien zijn postuur...

Het contact met deze gast begon stroef. Het was iemand die gewend was de lakens uit te delen (en niet zo als ik het nu doe) en daar vast veel geld mee verdiend had. Hij kwam hier met zijn vrouw in ons B&B terecht op uitnodiging van een vriend en nu bewoner van ons dorp. Normaal zou zo iemand een luxer of chiquer hotel hebben uitgekozen maar het moest maar...

Na zijn appartement met een brom in twee seconden te hebben geïnspecteerd heb ik hem en zijn vrouw de hele dag niet meer gezien. In de loop van de dag werd ik nog wel even gebeld door zijn vriend dat mijn gasten de volgende ochtend een ontbijt verwachten rond de klok van acht uur. Eerlijk gezegd had ik zoiets van:  "ik laat me niet gek maken en gewoon mijn ding doen"... 

Het ontbijt bestond uit een creatie van mijzelf een “Egg-burger” (waar van ik het recept jullie later nog eens zal onthullen). Ik was natuurlijk razend benieuwd hoe die ontvangen werd door iemand die de hele wereld in zijn zak kon steken. Na het ontbijt, wat ze genoten in de ontbijtbar, moest ik gaan afruimen. De gast in kwestie las een krant (hij had geloof ik ook iets met kranten te maken..) en ik ruimde af zonder hem te storen of te vragen of het gesmaakt had. Dat bleek ook niet nodig. Hij keek boven zijn krant uit en vroeg me : “wat heb ik zojuist gegeten? ” - Een “egg-burger“, zei ik en voegde daar nog even verontschuldigend aan toe dat het een eigen bedenksel was, ”die zou ik erin houden als ik jou was...“ - en hij dook weer achter zijn krant. 

Ik huppelde de ontbijtbar uit, de eerste slag was geslagen. En weer heb ik het paar de hele dag niet meer gezien. De ontbijtbar wordt in de avond omgetoverd tot reguliere bar waar je van een drankje kan genieten en wat spelletjes kan doen zoals darten, kaarten enz. Ik verwachtte niet dat deze gasten daar gebruik van zouden maken. Tot mijn verassing stapte het echtpaar na een late thuiskomst echter toch binnen en gaf te kennen nog even wat te willen drinken. Mevr. wilde de typisch Portugese likeur Beirão proeven en haar man een goed glas wijn.

Een goed glas wijn. Ik had liever dat die een glas wijn gevraagd had want wat is een goed glas wijn? Smaken verschillen, Ik kon wel flauw doen door te zeggen “dit is een goed glas, wilt u daar de wijn in?” maar het leek geen man om mee te spotten. Ik stelde voor de wijn te nemen die ik zelf graag dronk . “Wat voor wijn is dat dan?” was de vraag. “ Wel Portugese wijn uit dit pak ” - was mijn antwoord. “Pak?.....pak” en hij fronste zijn wenkbrauwen. 

Toen kwam het, hij begon te vertellen over wijn ,eten en sigaren. Ik moet zeggen dat hij wist waar hij het over had. Intussen schonk ik hem toch maar de wijn uit het pak in. Hij vertelde, ik luisterde hij dronk en ik dronk. Zijn vrouw had het waarschijnlijk al vaker gehoord en ging naar bed. Hij niet. Hij dronk en vertelde, ik dronk en luisterde, tot diep in de nacht en we begrepen elkaar steeds beter, zoals gebruikelijk met alcohol.

De volgende ochtend laat, vroeg ik hem wat hij eigenlijk van mijn wijn vond. “Geen top wijn maar eigenlijk best te drinken uit zo’n rotdoos en nog geen hoofdpijn ook” - was het antwoord. Voor mij was het al goed hij had er twee liter van op dus…………………

De bewuste wijn komt in pakken en is lang te bewaren voor ruim twee Euro de liter. Niet iedereen gaat in de gelegenheid zijn om deze wijn hier te proeven. Half December kom ik naar Nederland. Wie interesse heeft kan op een doos of twee inschrijven bij Ingrid

Vijf liter rode Portugese wijn,

Tien liter rode Portugese wijn,

Groeten Ferrie

Goed van de Kost...: Zwijnerij deel 1 (door Ferrie)

Goed van de Kost...: Zwijnerij deel 1 (door Ferrie): Bij een wandeling door het bos hier in de bergen van Portugal met zoon Bennie en de hond, verrasten wij een groep wilde zwijnen die zich ...

Fikkie..!

Ik heb er meer gezien en er met de normale spanning en sensatie zelfs van genoten: “Bosbranden” die in Portugal voorkomen... 

Het zijn gebeurtenissen die gerelateerd zijn aan een warmer klimaat. In Nederland heb je vaker wateroverlast dan een bosbrand. 

Ach, een bosbrandje. Je rijd er voorbij en ziet ze op afstand. Niet zo veel aan de hand en de natuur hersteld snel. 

Mijn laatste ervaring vatte ik niet zo lichtvoetig op. Het was rond de tijd dat ik mijn siësta houd. Even op het heetst van de dag bijtanken om daarna de hier vermoeiende dagen vol te houden...

Jaloers? Goed zo! Er is iemand die het moet doen... 

Ik werd gewekt door Bennie die gebeld was door een kennis die boven op de berg woont. Of ik even door het raam wilde kijken. Een dikke rookpluim steeg op aan de overkant van de berg waar we zicht op hebben. 

Het eerste wat je denkt is: "zal de brandweer al gewaarschuwd zijn"? Maar het antwoord diende zich vanzelf aan in de vorm van een helikopter die een cirkeltje rond de rookpluim vloog en weer vertrok. Dat stelde me al wat geruster. Het was opgemerkt. 

Het beginnende bosbrandje trok zich er niets van aan of het nu opgemerkt was of niet. Het werd groter en groter en ik begon me weer zorgen te maken... 

Wat duurt dat lang voor dat er wat gebeurt…

Eindelijk hoorde ik sirenes en boven op het bergpad zag ik beweging. Een brandweerauto kwam het vuurtje blussen. Hoe de brandweer ook zijn best deed; nu begon ik zelfs vlammen te zien! Het leek wel of ze met benzine blusten... 

De wind wakkerde aan en het hele vuurtje werd een spektakel! Het vuur had besloten mijn richting uit te komen, dus bergafwaarts. Oeps, het was al warm weer maar dit werd te gek! Je hoorde de vlammen knetteren... 

De vuurzee had dus de richting van het dorp ingezet en de Bombeiros (brandweer) verklaarden het vuur nu echt de oorlog en zetten de helikopter in... Die, sorry dat ik het zeg, maar met een lullig zakje water afkwam zetten... 

Ik heb natuurlijk geen verstand van blussen en zij (de Bombeiros) nog maar honderd jaar, maar in mijn ogen ging het echt fout..! Ze gooiden het water er naast! Schreeuwden dat het een lust was, zetten alle toeters, bellen en sirenes in, maar het vuur werd groter en groter..! 

Het speelgoed helikoptertje met het zakje werd opgevolgd door enorme exemplaren met een echte zak (!), die nu af en aan vlogen... De aanvliegroute was pal boven ons huis uitgekozen en ik kan zeggen dat ik me beschermd voelde... 

De herrie was oorverdovend. Zak na zak werd aangevoerd.. (water bedoel ik dan hé). De heli’s, waarvan ik zeker wist dat ze de uitlaat van verwijderd hadden, schepten water uit het plaatselijk zwembad, met alle gevaar van die . Het zwembad voor de locale bevolking ligt in een dal waar nog al wat bomen staan. Op de berg staan dan nog eens tientallen windmolens en ondanks dat beiden (de heli’s en de windmolens) wieken hebben, zijn het geen vrienden... 

Dan was er nog de rook die het zicht beperkte en zelfs de zon verduisterde, wat een onwereldse kleur aan de natuur gaf. donker werd het overdag en in deze condities vlogen de helikopters af en aan, water verliezend boven ons terras, om het vuur te bestrijden.

Het hele dorp liep uit maar ook de aangrenzende dorpen er werd druk gebeld, getwitterd, gemaild, gefacebooked en ga zo maar door. Het vuur intussen, raasde maar door, in een hoog tempo de berg langs naar de volgende berg. Wegen werden gesloten; meer en meer brandweerwagens en alles wat daar op leek werden ingezet. Het vuur werd met succes van de bewoonde wereld geweerd, maar verwoestte kilometers bos en heide.

In de avond werd het zicht pas echt spectaculair! Een rode gloed straalde over de bergen en dalen! Die nacht was slapen uitgesloten. Het grote gevaar was weliswaar voor ons geweken, maar iedere keer laaide het vuur op verschillende plaatsen weer op. In de nacht vlogen er geen helikopters, maar direct de volgende morgen bij het eerste licht begonnen ze weer aan de klus. 

Het was voor Bennie en mij dan ook tijd om het proces "waterhalen" eens van dichtbij te bekijken.

Het plaatselijk zwembadje waar vandaan het zwemwater aangevoerd wordt door de rivier de Pera, ligt een paar kilometer van ons vandaan. Het is een zwembad dat gemaakt is door het riviertje af te dammen. Bijna elk zichzelf respecterend dorp met beschikking over een watertje heeft zo’n zwembad. Er staan meestal picknicktafels en vaak is er een drink- en eetgelegenheid in de vorm van een klein restaurantje in de buurt. 

Op één van deze plaatsen kwamen nu de helikopters af en aan om water te halen. We konden het hele spektakel volgen zonder dat er iemand ook maar op ons lette. In Nederland hadden ze de halve politiemacht en d(w)ranghekken ingezet om de toeschouwers te weren. Zo niet hier in Portugal. Ook al had ik nog willen zwemmen dan had ik alleen op moet te passen om niet in een waterzak terecht te komen! Je kon bij wijze van spreken de helikopters aanraken..! 

We hebben ons op een terrasje neer gevleid en onder het genot van een drankje een soort van TV gekeken.

De hele dag is het nablussen nog doorgegaan en zelfs de volgende dag nog. Zolang hebben we niet op het terras gezeten maar ik had het gekund. Wat hebben die Bombeiros een werk geleverd. Ik kan natuurlijk uren naar werk kijken, maar nu was ik van al die spanning en niet slapen bijna net zo moe als een brandweerman..!

“Natuurlijk Portugal” heeft dus ook zijn schaduwkanten, maar ook dat is één van de onderdelen die het leven hier anders maken...

Pijn is snel vergeten en de natuur hersteld fier. En zolang ons kot niet afbrand, blijf ik lekker hier...  

Groet Ferrie

Goed van de Kost...: Foccacia voor Ferrie...

Goed van de Kost...: Foccacia voor Ferrie...: Ik heb een vriend en hij heet Ferrie. Samen kookten we en dronken we en dat was goed..! Een goed jaar geleden echter ...

Energie

Boodschappen.., dat was het doel voor die ochtend, maar het zou anders lopen... 

Monter en fris begaf ik me op weg, maar voordat ik ons steegje uit was, werd ik staande gehouden door twee mannen. Nou ja mannen... De één kwam net boven mijn auto uit en de ander net boven de deur van de auto. Onmiskenbaar waren het `mannen` van de EDP (Portugese energie maatschappij ). Hun uniform verraadde dat. Gelijk viel een naam voor deze twee heren bij me in..: Punt ! en Komma! Soms heb je dat.

Punt (de grootste) had een clipboard in zijn hand en vroeg of ik de Heer Westphaal was. Toen ik dat bevestigde vinkte hij dat af. Komma had een klein gereedschapskoffertje in zijn hand, wat meer een beautycase leek.. De heren hadden werk te verrichten, gaven ze me te verstaan, in en rond het huis. Of ik nog even mee kon lopen. Benieuwd wat dat werk dan wel inhield ging ik mee terug naar huis.

 U moet weten dat de kwestie van het meter opnemen in Portugal een eitje is. Het ding hangt achter een raampje in de gevel van het huis. En inderdaad,  Punt noteerde ijverig de cijfertjes die opgelezen werden door collega Komma, die er voor op zijn tenen moest staan... Ik persoonlijk zou de taken hebben omgedraaid. 

Na het opnemen van de stand gaf Punt me voorzichtig te verstaan dat de stroom er af ging. "Natuurlijk man, veilig werken", zei ik nog, maar ik had het verkeerd begrepen. De stroom zou permanent afgesloten worden. 

Wat gaan we nou beleven! 

"Waar is dat goed voor",  vroeg ik. Er zou niet betaald zijn was het argument... Dan zaten ze er toch even naast want dat gaat automatisch via de bank! Ik vloog naar binnen om de bewijzen. Het bankboekje wat je hier krijgt uitgereikt bij het openen van een rekening laat duidelijk zien wanneer de betalingen hebben plaats gevonden. Oké van de laatste maand niet want dat boekje moet bij een bezoek aan de bank worden bij gewerkt. Dat neemt niet weg dat de vorige betalingen er wel degelijk in staan! "Ik betaal via de bank automatisch", riep ik nog een keer "en je blijft van die meter af!" Ik ging demonstratief voor de meter staan (was toch twee keer zo groot als hun...) Punt raadde me aan toch maar eens bij het EDP agentschap te vragen wat er mis was gegaan... "Best... en nou weg wezen jullie!" Zonder stroom, geloof ik....  

Ze dropen af en ik begaf me eerst eens naar de bank. Die verwezen me inderdaad naar het EDP agentschap.  Het was misschien toch slim om het laatste bedrag maar manueel te betalen, er was misschien ergens iets mis gegaan. Op het agentschap vertelde ik het verhaal wat me overkomen was. De man in kwestie was niet onder de indruk en ik kreeg het gevoel dat het hier wel eens vaker mis ging. Als ik nu maar de rekening betaal, dan komt het wel goed, was zijn overtuiging. Ja me dunkt..! Dat schiet lekker op! Moet ik hier zelf komen betalen terwijl de bank of jullie in gebreken zijn gebleven ..! 25 kilometer benzine verreden en de tijd en stres …Bedankt hoor..!

Thuisgekomen na dit debacle werd ik weer wat rustiger….. Veel rustiger... Het leek wel of het hele huis meewerkte aan die rust….. Geen geluid.  Geen muziek... Het was tè rustig en zelfs stil…….

En dat kwam omdat ze potverdorie de stroom hadden afgesloten! Die Punt en Komma zijn na mijn vertrek natuurlijk teruggekomen en hebben de elektriciteit afgesloten! Als ik die gasten tegenkom zullen ze nooit meer in een zin voorkomen..!

Wat nu? Bellen kan niet. Emailen ook niet... Dan moet ik maar bij de buren bellen. "Nee, voor vandaag gaat dat niet meer lukken", zeiden de mannen van de EDP.  Wat !!  En hoe moet dat dan met de diepvries en moet ik vanavond in het donker zitten?  Geen TV geen Radio geen computer?  Koffie met de hand zetten geen magnetron..? "En wanneer komen jullie dan wel?", was mijn vraag. 

Maar ik had het antwoord kunnen weten ………

MORGEN

Oké dan morgen maar. Die vriezer hield dat wel uit. Die lag gelukkig goed vol, dus het één hield het ander koud.  En de nacht is nog altijd iets anders dan overdag met 30 graden. De volgende morgen na een avond vroeg naar bed, verwachte ik Punt en Komma al rond negen uur, maar dat moest ik al gauw bijstellen... Ach, tenslotte waren ze hier gisteren ook rond tienen.  Maar ook rond tienen geen leestekens te bekennen. 

Ik ga toch nog maar eens bellen…. 

"Stroom aansluiten", zegt u, dat kon... "Waar moeten we zijn?", vroeg de man aan de telefoon. Ja hallo, dat weten jullie toch... "gisteren hebben jullie mijn stroom afgesloten en vandaag zal het weer aangesloten worden". 

Dat kon niet want na het afsluiten van de stroom word ook het contract met de EDP afgesloten. Dus moet ik een nieuw contract opmaken en daarvoor moest ik op het agentschap zijn ……. 25 kilometer rijden!. 

Op het agentschap was lichte verbazing:  "heeft u een nieuw contract nodig?", vroeg de man.  "Dan zijn ze op het hoofdkantoor snel geweest". Oké het nieuwe contract werd opgemaakt...

Ik vroeg wanneer ik nu stroom kon krijgen in verband met het nieuwe contract……………

MORGEN natuurlijk... Ik had geen zin meer om er kwaad om te worden. Ik had even geen ”energie"...!!!

En inderdaad de volgende morgen om negen uur stonden twee man voor de deur. Twee ontzettend grote Portugezen. Één met een clipbord en de ander met een grote gereedschapkist..! Ze kwamen een nieuwe meter plaatsen.., een digitale...

  

"Je denkt toch niet dat we hier achterlopen"......!

Groet Ferrie

"Krak!"

Sommige dingen die in het buitenland gebeuren brengen eerder een paniekgevoel teweeg dan in Nederland. Het paniekgevoel begon bij het ontbijt tijdens het nuttigen van een wat ouder broodje met hazelnootpasta.

‘Krak’ zei mijn gebit !? Ja ik heb nog een ouderwetse prothese die in dit digitale tijdperk mijn oorspronkelijke bovengebit vervangt. Nee, het was geen eigen keuze, maar het gevolg van overmatig medicijngebruik tegen acne, wat mijn toenmalig gebit verwoeste... Nu was het hebben van acne geen pretje en het liet bij mij ernstige sporen na in het gezicht. Er zijn dan nog altijd mensen en vooral kinderen die een verklaring willen hebben voor al die littekens. De vraag van de kinderen is goed te pareren. Ik vertrouw hun altijd toe dat ik per ongelijk door een schot hagel ben getroffen uit een geweer van de jager, die het gemunt had op kinderen die lastige vragen stelden. Volwassenen geef ik geen antwoord meer. 

Natuurlijk heb ik er onder geleden; acne en dan nog tandverlies is geen sinecure voor een jongeman die van zichzelf al geen schoonheid is... Mijn moeder kwam dan ook met de troostende woorden “schoonheid zit van binnen”. Wat ik dan ook weer overcompenseerde..: Men trof mij regelmatig aan met een vinger in het oor of de neus, om toch vooral maar schoon van binnen te blijven... Nee dat is een lekker zicht een neuspeuterende tandeloze puistenkop...

Voor de rest best een leuke jeugd gehad.

Maar nu... De breuk in mijn bovengebit moest gerepareerd worden en dat in Portugal! Ik zag de bui al hangen: gebit dagen kwijt en met een mummelbekje mijn gasten tegemoet treden... 

Ik heb ook mijn trots! 

Na het opzoeken van een tandheelkundiglaboratorium (woordwaarde 26), twintig kilometer buiten mijn dorp, kon ik mij vervoegen bij de tandheelkundigmedewerker. Het was een jonge man en een knappe ook, waar menig vrouw wel een tandje voor zou willen missen... Gelukkig sprak hij Engels; mijn Portugees is niet toerijkend om dit akkefietje te bespreken. Hij begreep snel wat het probleem was maar begon verkeerd…

Hij vroeg naar mijn gsm nummer... Ik dacht O nee hé, dit gaat dagen duren... Ik gaf hem te verstaan dat ik op doorreis was en de volgende dag in Holland verwacht werd. Hij bestudeerde de breuk nogmaals en vroeg of ik over een uurtje of zo terug kon komen. Pffff ik had het gevoel dat ik ontsnapt was aan een tandeloze week 

Oké een uurtje daar kon ik mee leven ik zal in tussen wel wat boodschappen gaan doen. Het enige waar ik rekening mee moest houden was een winkel uitkiezen waar ik niet te veel moest praten. De “Intermercado” is zo’n winkel. Je pakt je boodschappen en betaalt met een pasje. Simpel en de communicatie is in de regel nihil in dat soort winkels. En dat was wat ik ook verwachte. Maar natuurlijk, aan verwachtingspatronen word in Portugal niet meegedaan. Het toeval wilde dan ook dat ik er enkele bekenden tegenkwam die je uitgebreid begroeten en willen weten hoe het met je gaat. Bij de kassa gekomen werd gevraagd of ik een bonuskaart had of het vlees apart verpakt moest worden; of ik voor de rest van de boodschappen een plastictasje wilde kopen; of ik met contant geld of een pasje wilde betalen enz.

Opeens werd ik me ervan bewust dat, nadat ik allerlei van die gesprekjes had gevoerd, er niemand had gevraagd: “wat zeg je “, wat normaal bij schering en inslag gebeurt... Ik had kwijlend en slissend iedereen goed te woord gestaan en iedereen had het verstaan!!

Portugees is echt geen gemakkelijke taal om te leren en zeker niet om de taal uit te spreken. Ik probeer wat Portugees te leren (als ik me er de tijd voor gun) en op de uitspraak moet altijd veel geoefend worden.

Bij het oefenen ligt vanaf nu mijn gerepareerde bovengebit op tafel...

Groet, Ferrie

Emotie...

Het wegbrengen van mijn meisje viel me dit keer zwaarder dan anders. 

Ze reist per trein vanaf Pombal naar Porto om daar het vliegtuig naar Maastricht nemen. Daarna wordt ze opgepikt door één van mijn zonen om haar terug naar Zeeuws-Vlaanderen te brengen, waar ze maandag de arbeid zal hervatten. Dat ze weer moet werken valt me niet zwaar. Er moet toch iemand het geld verdienen. 

Ik heb haar weggebracht naar het station van Pombal,  wat één uur reizen behelst. Meestal eten en drinken we in Pombal nog iets als soort van afscheid. Dit keer moest ik nog wat boodschappen doen en er bleef geen tijd over om nog een behoorlijk afscheid te nemen. We moesten behoorlijk doorlopen om de trein te halen en natuurlijk besluit de hond dan om nog even rustig zijn behoefte te doen. Een stippellijn van hondenpoep achterlatend trok ik hem mee richting station. We waren maar net op tijd.

Ik merk dat hoe ouder ik word, er emotioneel iets in mij verandert. Ik krijg tegenwoordig bij het afscheid nemen zo’n ” limonadegazeuse” prikkelend gevoel in de neus en tranen dringen zich op. Ik kan het niet helpen. 

Het terug naar huis rijden heb ik niet echt bewust meegemaakt. De autoradio gaat op vol volume en bij elk kwijlliedje die ik vroeger vervloekte komt dat limonadegazeuse-gevoel ook weer terug. De hond kijkt me dan aan met een blik in de ogen van: "als je me nog één keer knuffelt stik ik de moord". Ik hoop niet dat het rotgevoel bij afscheid nemen erger wordt. Stel je voor dat je de gasten huilend staat uit te zwaaien na een vakantieweek...

De conclusie is dus dat de overgang zich bij mij heeft ingezet en sommige televisiemomenten en liedjes roepen, zonder dat ik er controle over he,b het limonadegazeuseprikkel-gevoel op ……. Het moet dan maar. 

Vergis u niet: verwar het rotgevoel bij het afscheid niet met heimwee naar Nederland. Ik weet niet of ik in Nederland nog oud zou willen worden. Niet dat Nederland een verkeerd land is. Integendeel.  Ik denk dat het één van de beste landen is om in te wonen … (Op deze zomer na dan...)

Oké er zijn zaken die er spelen die ik niet meer vertrouw . Misschien is alles inmiddels zo goed geregeld dat politiek daarom allerlei andere zaken moet verzinnen. 

Neem alleen maar het ouder worden. Dat gaat natuurlijk geld kosten, verzorging, medicijnen en incontinentiemateriaal en dat hakt er in. Maar het zal me niet verbazen als de één of andere politicus een “kontvoddentaks “ voor ouderen in wil voeren.  Best kans dat de verzorgingshuizen de “haatpaleizen” van de toekomst worden want daar moet straks veel geld naar toe.

Geen nood heb je zin om het allemaal even te ontvluchten Kom je toch lekker naar Portugal.

Als je geluk hebt is het weer tot in November nog goed .

De natuur is hier voorlopig nog mooi groen.

Het eten en drinken goed te doen.

Ik moet stoppen met de opsomming want anders lijkt het op een kwijlliedje en voor je het weet zit ik hier te janken...

Groet uit het zonnige Portugal.

Pruimenoogst

Mij betrappen op het eten van fruit zal men niet gauw doen. Oké kersen en druiven. Ik noem ze gemakshalve “snelfruit”...  Zodra het wat meer moeite kost en ik moet gaan schillen of pellen, haak ik meestal af. Moeite overtreft hier voor mij de smaak.

Maar zoals eerder vermeld ben ik verguld met diverse fruitbomen die, in tegenstelling tot het vorig seizoen, nu goed gedijen. De eerste fruitsoorten die aan oogsten toe zijn, zijn de Pruim en de Perzik. De perzik is pas dit seizoen geplant en de opbrengst was drie stuks. De pruimenbomen waren overladen..! Nu wilde ik de pruim nog wel classificeren als “snelfruit”, maar daar kwam ik even van terug.... 

Allereerst de oogst van de pruimenbomen ! 

ik ben nog niet zo goed geoutilleerd dat ik even een net of een pruimenladder tot mijn beschikking heb. Daarbij komt: “de pruim” dient met de hand geplukt te worden. Op het moment dat ik onder de boom sta hangen er grote trossen pruimen boven mijn hoofd. Zodra ik in de boom geklommen ben besluiten de pruimen waar ik makkelijk bij zou kunnen, spontaan zich zelf te plukken en laten zich in groten getale naar beneden vallen en net daar waar ik niet bij kan.., die blijven natuurlijk hangen... "Dat is toch mooi", zou je denken. "Alles wat naar beneden valt moet je niet meer plukken"... 

Maar, ik woon in de bergen…….. 

En de .pruimenboom “woont “ook in de bergen. 

Dus de pruimen liggen overal. Hun verspreidingsgebied is groot. 

Een Portugese pruim valt verder van de boom dan de appel in Nederland...

Ten tweede:  Wat te doen met zoveel pruimen?

De oogst was in mijn ogen gigantisch. Kilo’s en kilo’s pruimen... 

Allereerst was de pluk veel werk maar nu moest ik de pruimen gaan verwerken. Aldus begon ik aan het koken van Jam, Gelei, kruimeltaart, siroop, chutneys enz. En dat koste mij ook nog kilo’s suiker, bloem enz. Dagenlang rook je de zoete, weeïge lucht van pruimen. Ik kan wel zeggen de pruimen komen m'n neus uit, maar dat is niet waar. Ik was even vergeten welke uitwerking de pruim heeft op het consumeren ervan... De pruim zou zijn status van “snelfruit” waarmaken en dat heb ik geweten. Ze waren niet te stoppen... 

Zoals ik al zei, ze komen niet uit mijn neus, maar zoeken de snelste weg door mijn darmen! Mijn toiletbezoeken waren bijna net zo gigantisch als de pluk . 

Ik moet een redmiddel bedenken. Men beweerd dat nog niet hellemaal rijpe bananen een stoppende werking hebben. Ik ga het proberen. Mocht het middel (de banaan) niet het bevredigend resultaat hebben dan stop ik hem daar waar er gestopt moet worden..!

Beste vrienden tot de volgende oogst.

Groet Ferrie

Sarnadas Happy Feeling

Soms gebeurt het gewoon…. 

Een gevoel of een geur die voorbij komt uit de periode van je jeugd. 

Nu heb ik mijn jeugd niet in Portugal doorgebracht maar toch overkomt me dat gevoel hier vaker dan vroeger in Nederland. Alleen al de smaken van bijvoorbeeld kip, diverse groentes en fruit doen me weer aan vroeger denken.

Je kent het wel dat sommige dingen op vakantie beter smaken dan wanneer je ze thuis weer eens klaarmaakt. Of die fles wijn, waarvan je er een paar mee naar huis neemt om je vakantiegevoel nog even te verlengen en er dan achter komt dat die wijn thuis toch niet zo geweldig is. 

Dan heb ik hier toch het idee, dat sinds ik in Portugal woon die” vakantiesmaken” blijvend zijn. Dat is toch een leuke opsteker gezien het feit dat ik eten en drinken wel een heel prettig tijdverdrijf vind en waarschijnlijk velen met mij... 

Ik wil jullie graag uitnodigen om het hier te komen beleven en te proeven. Maar als jullie dan weer naar huis gaan na je vakantie, beloof dan om van hier niets mee te nemen. 

Op mijn eigen ingelegde olijven na natuurlijk... 

Het geheim van die goede smaken heeft natuurlijk iets met de zon te maken en het feit dat hier nog veel kleinschalig met veel zorg en zonder toevoegingen verbouwd wordt. Fruit zoals kersen en aardbeien worden vaak aangeboden middels een stalletje kraampje of een tafel langs de weg.

Plaatselijke boertjes of hun vrouwen bemensen zo’n kraampje in de zon (en dus vaak onder een parasol).  Heel idyllisch, maar met gevaar voor eigen leven, want  door voorbij razende chauffeurs er wordt vaak op het laatste moment besloten om een kilootje vruchten te kopen, met voorspelbare gevolgen, zoals in de berm vliegen of het achterop komende verkeer op hun reactievermogen te testen... 

De Portugese fruithandelaar is niet de enige die langs de openbare weg die zijn waren aanbied. Er bevinden zich langs de wegen ook vrouwen zonder kraam. Vaak in de buurt van weelderig groene bermen en bossen. Deze vrouwen bieden andere vruchten aan... 

Een kraam hebben ze niet nodig. 

Jouw auto wordt, als je gebruik maakt van hun diensten, de verkoopplek. 

Het is niet direct dat er bij mij nu de geuren en gevoel van vroeger voorbij komen, maar het blijft een feit dat fruit uitermate gezond is voor de mens...

Ik kies langs de weg toch maar voor (h)eerlijk en onbespoten !!

Groet Ferrie

Roken in Portugal

Het is bekend bij al mijn vrienden, kennissen en familie.. 

Ik rook en dat al vele jaren. Ben ook niet het plan om op korte termijn te stoppen. Het getuigt natuurlijk van karakter dat ik altijd ben blijven roken, ondanks de gevaren die er aan kleven en de prijs die ik er voor betaal. Ferrie en zijn zware shag zijn vrienden voor het leven en met een vriend als deze heb ik dus geen vijanden nodig... 

Nu ik hier woon is het niet gemakkelijk om de voorraad (van Nelle) op peil te houden . ik probeer dan ook de mensen die mij bezoeken te bewegen het rooksel van dat speciale merk mee te brengen, want dat verkopen ze niet in Portugal. Soms haalt mijn voorraad het niet en koop ik het plaatselijke “apenhaar“ (Utah). Er staat een afbeelding van een indiaan op de verpakking, dus die is voor echte mannen... Vergeet het maar. Als ik daar mijn vredespijp mee vul denk ik er haast over om te stoppen..! 

Als de nood hoog is is de redding nabij. Een oude kennis die in Portugal van zijn pensioen wil gaan genieten vereerde mij met een bezoekje. Een man die zeventien jaar lang Portugal doorkruiste om zijn uiteindelijke stekje vijftig kilometer van onze B&B te vinden en er zich voor het leven te vestigen. Een èchte man ontdekte ik, want hij rookt zware shag en nog mijn merk ook! Ik wilde gelijk het verlies van "mijn“ van Nelle en dat we in de toekomst op het indianenapenhaar aangewezen zijn, met hem delen . 

Hij vertelde me doodleuk dat hij zijn tabak in Portugals grootste studentenstad Coimbra kocht. Ik kon mijn oren niet geloven. Op één uur rijden mijn favoriete tabak. Dat moest ik zien èn geloven we maakte een afspraak om bij gelegenheid eens naar de grote stad te rijden, waar hij me aldaar de tabakswinkel zou tonen. 

 En zo geschiedde. Ik voelde me een junk op weg naar een koffieshop om te scoren. De desbetreffende zaak leek niet op een tabakszaak maar meer op een kantoorboekhandel. Ik vroeg de verkoopster om van Nelle tabak en waarlijk ze toonde mij een pakje die iets verschilde van in Holland omdat er een extra cellofaan omheen zat. Wat chic zeg!

“ Doe mij maar vijf pakjes “ sprak ik mijn beste Portugees... “ Doe mij maar vierendertig euro “ sprak zij in haar beste Portugees..! 

Met het horen van die prijs denk ik dat roken minder gevaarlijk voor een hartaanval is. Ik overweeg bijna om te stoppen. Maar zo slap ben ik nou ook weer niet... 

Groet Ferrie

En niet-rokers: ..hou vol!

Heen en weer geslingerd

De reden om me te vestigen in een Zuid Europees land en daar een B&B te starten wordt ingegeven door een aantal factoren: goed weer, avontuur, romantiek, lekker eten en drinken en de regie over je eigen arbeid.

Het ontsnappen aan een stressvol bestaan in Nederland kan ook de wijzer doen uitslaan op de “ik-vertrek-meter”...

Natuurlijk heb ik me er een voorstelling gemaakt voor ik vertrok en rekende ik op mijn gezond verstand en een beetje geluk. Nu ik hier een aantal maanden woon en werk…… Werk? (Ja, dat leest u goed). 

In Nederland moest ik me concentreren op één job . De werkzaamheden die ik hier verricht zijn daartegenover zeer divers. Zoals daar zijn:  Huisman, veldarbeider, monteur, kok, gastheer, schoonmaker, bouwvakker, schilder, taalstudent enz. 

En zoals ik al verwacht had dat bevalt best.

De landstreek Midden Portugal is geweldig maar er zijn ook zaken die ik niet verwacht- of aan gedacht had. Niet allemaal even schokkend, alleen wel een overpeinzing of beschouwing waard. 

Zo ging ik b.v. er van uit dat het altijd goed weer was... 

Oké het zal wel eens regenen, maar.., donder en bliksem, àls het hier eens onweert, dan heb ik het idee dat de hele wereld vergaat. Bij nood- en onweer komt het nog al eens voor dat de stroom uitvalt en dan natuurlijk net wanneer ik een liefdesbetuiging aan mijn vrouw (die nog in Nederland is ) aan het emailen ben. Het gaat soms zo te keer dat ik maar beter alvast aan een overlijdensbericht begin...

Dan is er soms de twijfel in welke tijd ik nou eigenlijk leef...

Veel verkeer in mijn omgeving is er niet. Het verkeer wat er is is zeer gevarieerd. Overreden worden door een bromfiets zal niet gauw gebeuren. Er rijden hier nog veel brommers uit de jaren ‘70 van de vorige eeuw en die zoveel herrie maken dat je ze een berg eerder al hoort naderen.

Daarentegen moet je blijven opletten, omdat je zo'n nieuwe hybride 4weeldrive auto, maar ook een ezelkar nu eenmaal niet hoort aankomen.

Het land kan ofwel bewerkt worden door een “Newholland” landbouwmachine, of, (en wat je hier vaker ziet) dat de boer zijn vrouw voor de ploeg spant. (Waarschijnlijk om de ezel te sparen voor de eindedag conversatie).
Modern en ouderwets hebben hier een verbond gesloten om samen langzaam aan de toekomst te wennen...

Hetzelfde geld voor de ambtenarij.

Men gebruikt wel computers maar de back-up blijft een formulier wat je zelf aan het loket moet invullen met hulp van een formulier dat omschrijft hoe je een ander formulier moet invullen en allemaal liefst in drievoud (wat bij mij al gauw in driefout resulteert). Mocht je dan nog wat willen vragen zonder formulier, zorg dan voor een respectvolle benadering alsof de ambtenaar in kwestie over jouw leven of dood beschikt. Het vreemde daarentegen is dat als je die ambtenaar dan in privé tegenkomt in een cafeetje of iets dergelijks, hij je benadert als ware je een verloren vriend en er dan op staat hij dat je iets van hem drinkt.

Het geeft niet… het is (www.)natuurlijkportugal(.nl) en ik raak er heus wel aan gewend.

En nu heb ik zin in koffie. 

Alleen.., zal ik nou koffie met de hand zetten of het koffiezetapparaat gebruiken? (als het niet onweert), het licht in de keuken aansteken of de kaarsen?, deze blog e-mailen of een brief schrijven?, stofzuigen of vegen?, water bij de pomp halen of uit de kraan?, met de auto of de ezel? 

Ik voel me een beetje door de tijd heen en weer geslingerd...

Bramenstruiken

Een eigen stuk grond is hier in Portugal nog steeds van groot belang. Men verbouwt er zijn groenten; laat er zijn sinasbomen en olijfbomen op groeien enz. In dit gedeelte van Portugal is een siertuin niet belangrijk. Begrijp het niet verkeerd; we houden wel van bloemen, maar als die bloem uitgebloeid is, moet het wel een peer of een appel worden..!

Nu, bij Casa Ribeira hoort ook een stuk grond met diverse bomen en planten. En om heel eerlijk te zijn zien andere mensen (mijn gasten) gelijk de mogelijkheden. Ik niet….
Ik vind het heerlijk om door de natuur te lopen, maar om zelf hand in die natuur te hebben zie ik minder zitten. Ik heb gewoon geen groene vingers...

Het bewuste stuk grond was trouwens ook behoorlijk verwaarloost (lekker zo laten dacht ik...). Onder invloed van mijn vrouw en gasten werd de druk opgevoerd om er toch eens wat aan te gaan doen. De olijfbomen moesten gesnoeid, de tamme kastanjes waren te groot, er stonden te veel varens en de druivelaar, die het hele stuk grond omzoomt, moest geknipt.

Maar het ergste was: het hele land was bezaait met bramenstruiken... 

Overal waar je keek, bramenstruiken of bramenplanten en bramenstrengetjes die er nog over dachten te gaan groeien. De staat waarin de struiken zich bevonden leek uit een horrorfilm te komen. Ze groeiden door en over elkaar. Ze waren bruin, groen, dik, dun, levend en dood. Er was geen doorkomen aan. Ze grepen je vast, doorboorden je vel, kamden je haar, bedreigden je ogen,e n lieten je uiteindelijk, na jezelf te hebben losgerukt, bloedend gaan...

Voor zoiets als dit heb je geen groene vingers nodig (die worden toch bloedrood of zweren later van je handen), maar stevige handschoenen en een grote schaar! 

Ik heb het nog geprobeerd met een bosmaaier maar die liep elke maal vast. Later met een machete, maar bij iedere slag die ik deed werd ik terug geslagen, tot het bloed langs mijn wangen liep... 

Weken heeft het me gekost (en misschien zelfs een vriend, die me een paar dagen kwam helpen met knippen en verbranden). 

Vijf paar handschoenen heb ik versleten en een pincet!

Maar ze zijn er aan!
Ik heb deze oorlog voorlopig gewonnen.
Ongelooflijk, er kwamen bomen en planten onder vandaan waarvan ik niet eens wist dat ze er stonden. Een vijgenboom, appelbomen, een peer, nog meer olijfbomen, aardbeiplanten en zelfs een mangoboom..! 

Ik hoop dat het dit jaar lekker opbrengt want ik ben gek op peren, appelmoes, vijgenjam, aardbeienjam en olijven.

Ik ben alleen bang dat ik dit jaar mijn potje bramenjam in de winkel zal moeten kopen...

De Kettingzaag

In de wintermaanden Januari en Februari kan het ook in Portugal, met name in de avonduren, behoorlijk koud zijn. Onze woning is dan ook voorzien van een gedegen houtkachel die mij in de avond van de nodige warmte voorziet. Het hout voor de kachel verzaag ik zelf.

Maar, mijn kettingzaag heeft zijn beste tijd gehad en is zo bot als Sinterklaas zijn achterwerk. In overleg met één van mijn beste vrienden komen we tot de conclusie dat het misschien slim is de ketting te laten slijpen. Dat is hier voor een euro of vijf bij de plaatselijke smid waarschijnlijk zo gepiept. De zaag in de kofferbak van de auto en op pad.

Helaas. De smid was afwezig in verband met een trouwerij en dan kan het zijn dat hij er de volgende dag ook niet de aandacht aan schenkt die ik zou willen... Het leek ons daarom een goed plan om maar een nieuwe ketting kopen, zodat ik altijd een reserve ketting in voorraad heb.

Dat betekent vijftig kilometer rijden om in de "Brico" te Pombal een nieuwe ketting aan te schaffen. Nou die hadden er genoeg hoor !! Alleen, wat was de maat van die ketting ook alweer? Ik wist het zeker: 45 centimeter moet die zijn ! Afrekenen die hap.

Bij de auto gekomen is het misschien beter om even te passen. We legde de ketting naast de zaag en zagen al rap dat die te groot was. Verdorie, dat is lastig. Ketting uit het doosje en nu moet ik hem gaan omruilen (en dat alles in het Portugees en een beetje Engels)... Geen probleem! Even een retourbon schrijven; andere ketting pakken; weer naar de kassa. Zo gepiept! Natuurlijk, ik neem een kleinere van 40 centimeter… Die is het!

Weer bij de auto, toch maar even controleren. Bijna overbodig maar toch…

Wel verdorie! Weer te groot, dat kan toch niet... Mijn vriend vraagt of ik een meter bij me heb. Nee die heb ik niet. Wel een vloeitje... Dat is 7 centimeter (als roker weet je dat). Nou even meten met het vloeitje. En wat blijkt..? Het zwaard van de kettingzaag meet ……..45 centimeter !!! Krijg nou wat! Mijn vriend mompelt wat over de omtrek: dat is anders dan de lengte enz... Ik vind het wel best ik ga gewoon die ketting omruilen voor één van 35 centimeter. Die moet goed zijn.

Weer heel het ritueel van het kapotte doosje en retourbon, maar, het was goed. "Neemt u die van 35 centimeter maar".

Eigenlijk overbodig om te passen. Deze is het ….
Toch even checken . G@#$%!!!… Weer niet de goede maat..!

Ik durf nou eigenlijk die winkel niet meer in, maar 20 euro weggooien is ook nog al wat. Ik heb niks aan een verkeerde ketting. Ik was bijna van plan mijn verlies te nemen tot ik me bedacht om maar de domme buitenlander te spelen (en daar moest ik in dit geval niet veel voor doen...). Mijn geld kreeg ik niet terug. Ik kon een tegoedbon krijgen, wat ik zeer fair vond gezien het feit dat ik met mijn acties misschien 60 euro aan tijd had opgeslokt.

Op terugweg maar even een biertje drinken in het naburige dorp Coentral. Het hele café was vol. Zeker 2 dorpelingen en 6 houtvesters en wij tweeën... Stoere mannen die elke dag in de bossen werken, die moeten wel verstand hebben van een kettingzaag... Ik vroeg één van de mannen om eens een kijkje te nemen naar mijn zaag. Of het wel wat was..?

De complete zaag is die middag vervolgens door de club houthakkers ter plekke gerenoveerd en geslepen!!!
Op mijn vraag wat de kosten waren keken ze me meewarig aan en riepen: "Nada"! En toen ik ze wat te drinken aanbood stonden ze er op dat we er eerst één van hun dronken...

I Love Portugal !!!

Donna Maria

Het was de dag dat een oud-collega,  na een paar dagen verblijf, weer terug naar Nederland vertrok. We hebben een paar fijne dagen gehad. Hij stond opeens per verrassing voor de deur. Ik zal zijn naam niet noemen (ieder zijn privacy) en misschien vind Hans dat niet leuk... Na het ontbijt vertrok mijn gast en dat betekent voor mij altijd: beddengoed wassen, badkamer schoonmaken, stofzuigen enz.

Deze dag zal ik niet licht vergeten. Niet alleen is een afscheid nooit leuk, maar het voorval in de loop van deze ochtend maakte het onvergetelijk. Donna Maria, “de moeder” van Sarnadas, ruim tachtig jaar oud; heeft voor onze B&B een lapje grond, waar ze haar groenten en fruit verbouwd. Iedere dag trouw bewerkt ze de grond en verzorgt ze het gewas. Traditioneel in zwart gekleed zoals bijna alle Portugese vrouwen hier op het platteland. Ze doet alles liefst op de ouderwetse manier. Er is een wasmachine, maar ze wast liever op een steen in de rivier. Ze loopt met een stok; geen wandelstok of rollator, maar een lange stok, net zo lang als ze zelf is. Makkelijk om een hond van je af te houden of ander ongedierte. Als ze met je praat doet ze dat met een snelheid die zelfs voor een locale inwoner niet te volgen is.

Die ochtend was ze weer aan het werk in haar groentetuin en ik was druk doende met, zoals eerder vermeld, huishoudelijk werk. Vanaf mijn terras heb ik een prachtig overzicht op haar grond, die meters lager ligt. Ze was in de weer met een trap om de druif te snoeien die haar landje rondom afbakent. Ik ben doende de was op te hangen en af en toe dwaalt mijn blik richting Donna Maria.

Opeens zie ik haar liggen vlak naast de ladder en met haar gezicht naar beneden gericht. In mijn paniek roep ik naar haar, in de hoop dat ze zal zeggen: “grapje”, maar ik zag geen beweging. Ik rende er naar toe met gemengde gevoelens en gedachten. “Die zal geen druiven meer eten... “, was een gedachte en: “wat zou de familie voor dat landje vragen..?”. Ik knielde naast haar en dacht: ik moet haar omdraaien, zo kan ik niet zien of ze nog leeft. Maar aan de andere kant, als ze wat gebroken heeft en ik ga aan dat arme mens sjorren, wat richt ik dan voor schade aan..?
Verdorie Ferrie denk na.. je hebt in het verleden toch BHV gehad. Ik kan me alleen nog iets met een brandblusser herinneren en dit vuurtje moet aan en niet uit, maar weer aan..! Een debrifillator heb ik ook niet.  Ja een acculader maar die geeft maar 12 volt...
Ik vond het wel best ik draaide haar voorzichtig om. Ze maakte een reutelend geluid. Jullie kennen dat wel. Ik vroeg haar tegen beter weten in te blijven liggen. “Ik ga om hulp”, riep ik nog.

Geloof me, bergje op is in dit geval te ver. Ik rende het huis in en belde mijn vriend Nigel, die verderop in het dorp woont, met de opdracht: “ bel de bombeiros!”(Brandweer ambulance enz.)”Donna Maria is niet goed geworden..!“

Ik snelde naar haar terug, gewapend met een deken water en chocolade (misschien was ze wel diabeet). Ze had haar ogen open, maar leek me niet te zien. Ik forceerde haar mond open om te zien of er iets in de weg zat, maar ik nam aan dat als je een keer geeuwt, er nog geen vogel zomaar naar binnen vliegt... Ze reutelde nog wat en ik dacht dat kom niet goed… Plotseling kwam er een vonkje in haar ogen en ze greep me vast en ze begon zachtjes te praten. Ik probeerde haar te laten drinken en wonder boven wonder; ze knapte met de seconde op.

Daar kwamen de vrouwen van het dorp. Een stuk of vijf. Allemaal de handen in de lucht en schreeuwend naar de oude vrouw. ”Wat is er aan de hand!“  Eindelijk dacht ik: aflossing. Maar dat had ik gedroomd. Donna Maria greep me nog steviger vast. Alsof die vrouwen haar eerder kwamen vermoorden dan helpen.
Ik begreep dat één van de vrouwen riep dat de ambulance onderweg was. Nu was de boot aan! Donna Maria begon te schreeuwen “Nou Nou” (Fonetisch geschreven), wat niet meer betekend dan "nee nee".

Langzaam kon ik me losmaken en stiekem kon ik voetje voor voetje ontkomen. De ambulance kwam maar ze weigerde mee te gaan. Er werd een vragenlijst ingevuld door de dokter en alle vrouwen gaven antwoord, behalve Donna Maria. Ik had me strategisch teruggetrokken en kon het hele tafereel vanaf mijn balkon volgen.

Plotseling wees één van de vrouwen naar mij en de mannen van de ambulance wenkten mij naar beneden te komen. O nee, dacht ik, ze gaan me toch niet ondervragen? Ik spreek alleen maar winkelportugees..:  “Ik wil dit en heeft u dat..? “ Ik kreeg van de broeders van de ambulance een hand en één van de dokter en daar was de kous mee af...

Ik Hoop niet dat ze te weten komen dat ik honderd jaar in een verpleeghuis heb gewerkt. En voor de toekomstige BHVers:  Let een beetje op !!!!

Groetjes Ferrie