"Krak!"

Sommige dingen die in het buitenland gebeuren brengen eerder een paniekgevoel teweeg dan in Nederland. Het paniekgevoel begon bij het ontbijt tijdens het nuttigen van een wat ouder broodje met hazelnootpasta.

‘Krak’ zei mijn gebit !? Ja ik heb nog een ouderwetse prothese die in dit digitale tijdperk mijn oorspronkelijke bovengebit vervangt. Nee, het was geen eigen keuze, maar het gevolg van overmatig medicijngebruik tegen acne, wat mijn toenmalig gebit verwoeste... Nu was het hebben van acne geen pretje en het liet bij mij ernstige sporen na in het gezicht. Er zijn dan nog altijd mensen en vooral kinderen die een verklaring willen hebben voor al die littekens. De vraag van de kinderen is goed te pareren. Ik vertrouw hun altijd toe dat ik per ongelijk door een schot hagel ben getroffen uit een geweer van de jager, die het gemunt had op kinderen die lastige vragen stelden. Volwassenen geef ik geen antwoord meer. 

Natuurlijk heb ik er onder geleden; acne en dan nog tandverlies is geen sinecure voor een jongeman die van zichzelf al geen schoonheid is... Mijn moeder kwam dan ook met de troostende woorden “schoonheid zit van binnen”. Wat ik dan ook weer overcompenseerde..: Men trof mij regelmatig aan met een vinger in het oor of de neus, om toch vooral maar schoon van binnen te blijven... Nee dat is een lekker zicht een neuspeuterende tandeloze puistenkop...

Voor de rest best een leuke jeugd gehad.

Maar nu... De breuk in mijn bovengebit moest gerepareerd worden en dat in Portugal! Ik zag de bui al hangen: gebit dagen kwijt en met een mummelbekje mijn gasten tegemoet treden... 

Ik heb ook mijn trots! 

Na het opzoeken van een tandheelkundiglaboratorium (woordwaarde 26), twintig kilometer buiten mijn dorp, kon ik mij vervoegen bij de tandheelkundigmedewerker. Het was een jonge man en een knappe ook, waar menig vrouw wel een tandje voor zou willen missen... Gelukkig sprak hij Engels; mijn Portugees is niet toerijkend om dit akkefietje te bespreken. Hij begreep snel wat het probleem was maar begon verkeerd…

Hij vroeg naar mijn gsm nummer... Ik dacht O nee hé, dit gaat dagen duren... Ik gaf hem te verstaan dat ik op doorreis was en de volgende dag in Holland verwacht werd. Hij bestudeerde de breuk nogmaals en vroeg of ik over een uurtje of zo terug kon komen. Pffff ik had het gevoel dat ik ontsnapt was aan een tandeloze week 

Oké een uurtje daar kon ik mee leven ik zal in tussen wel wat boodschappen gaan doen. Het enige waar ik rekening mee moest houden was een winkel uitkiezen waar ik niet te veel moest praten. De “Intermercado” is zo’n winkel. Je pakt je boodschappen en betaalt met een pasje. Simpel en de communicatie is in de regel nihil in dat soort winkels. En dat was wat ik ook verwachte. Maar natuurlijk, aan verwachtingspatronen word in Portugal niet meegedaan. Het toeval wilde dan ook dat ik er enkele bekenden tegenkwam die je uitgebreid begroeten en willen weten hoe het met je gaat. Bij de kassa gekomen werd gevraagd of ik een bonuskaart had of het vlees apart verpakt moest worden; of ik voor de rest van de boodschappen een plastictasje wilde kopen; of ik met contant geld of een pasje wilde betalen enz.

Opeens werd ik me ervan bewust dat, nadat ik allerlei van die gesprekjes had gevoerd, er niemand had gevraagd: “wat zeg je “, wat normaal bij schering en inslag gebeurt... Ik had kwijlend en slissend iedereen goed te woord gestaan en iedereen had het verstaan!!

Portugees is echt geen gemakkelijke taal om te leren en zeker niet om de taal uit te spreken. Ik probeer wat Portugees te leren (als ik me er de tijd voor gun) en op de uitspraak moet altijd veel geoefend worden.

Bij het oefenen ligt vanaf nu mijn gerepareerde bovengebit op tafel...

Groet, Ferrie