Geen Kabouters

Mijn buurman attendeerde me er op. Hij liet een affiche zien waarop een "Mushroomwalk" werd aangekondigd. Aanvankelijk had ik geen interesse maar ik bedacht dat het misschien wel aardig was om wat meer over paddenstoelen te weten. Of misschien voor mijn toekomstige gasten. Het was mogelijk om je in te schrijven via een Email. De kosten bedroegen zes euro’s… dat is te doen. Plaats van handeling:  het omringende bos van Castanheira de Pera |(en dat is immens...).

Ontvangst negen uur bij de plaatselijke bakker annex lunchroom. 

Een lijstje met wat mee te nemen heb ik via Email ontvangen: Lunchpakket ,mandje, zakmes en identiteitsbewijs. Het laatste item verontruste me een weinig. Was er een kans dat je gearresteerd werd door een boswachter? Of lieten ze wel eens mensen achter in het bos? Of was het om te controleren wie zich ingeschreven had, zodat geen klant van de bakker plots in plaats van om een brood, stiekem mee op paddenstoelenjacht ging... 

Zoals gezegd de ontvangst was negen uur….. Nadat er zich een behoorlijke groep mensen had verzameld en de nodige koffie was genuttigd, gaf iemand te kennen dat hij als gids aan te merken was. Het was inmiddels tien uur...!? 

De gids gaf aan dat hij ons op het grote parkeerterrein zou briefen over hoe de dag er uit zou zien. De groep begaf zich naar de afgesproken plek, waar de paddenstoelendeskundige zich centraal had opgesteld en natuurlijk in het Portugees (en alléén Portugees) de agenda van de dag doornam. En daar haakte ik al bijna af. De belangstellenden voor deze dag waren allen Portugezen, met uitzondering van twee Engelsen die ook wel eens een Spaans boek hadden gelezen. We begrepen dat we hem (de gids) per auto maar moesten volgen en de rest zou vanzelf gaan. Voordat een ieder georganiseerd was om de blauwe auto van de gids te gaan volgen, wees de kerkklok kwart voor elf aan... 

De stoet vertrok, bestaande uit een auto of twaalf. Nadat we koud het dorp waren uitgereden en de eerste bomen van het bos opdoemden, werden we naar de kant gedirigeerd. Logisch, want waarom zouden paddenstoelen alleen midden in het bos staan...! 

En inderdaad, de gids nam weer een centrale plaats in toen een ieder zijn auto had geparkeerd in de berm tussen de weg en het bos. De gids had voor de gelegenheid een aantal grote borden uitgestald met daarop de afbeeldingen van diverse paddenstoelen. En voor zover ik het begreep was het de bedoeling om gelijkende exemplaren te gaan zoeken waarop hij dan het exemplaar van het nodige commentaar zou voorzien. Eén van de Engelsen vroeg zich af waar mijn mandje was. Ik gaf hem te kennen dat ik me te veel macho voelde om met een mandje door het bos te huppelen (en zo voelde ik dat ook). Ik had een theedoek in mijn zak gepropt om er de paddenstoelen in te doen, waarmee ik me later realiseerde dat ik er wel heel erg macho uitzag... En dat zakmesje had ik natuurlijk ook niet; gewoon een fruitmesje uit de keukenla volstaat ook prima.  Maar later merkte ik dat het erg pijnlijk kon zijn omdat het in mijn andere broekzak zat. 

Oké de jacht was geopend en het paddenstoelen verzamelen kon beginnen. Ik merkte wel dat de meeste mannen toch ook de vrouw het mandje lieten dragen. Dat schiep een band en ik sloot me aan bij een groepje dat drie mandjes droeg (vrouwen dus), zodat ik mijn gevonden exemplaren in hun mandje kon dumpen en er verder geen verantwoordelijkheid voor moest dragen. 

Die actie is me later opgebroken. De gevonden paddenstoelen werden ter beoordeling aan de kennergids aangeboden. Hij had er inderdaad veel verstand van. Al de paddenstoelen die ik gevonden had waren giftig en soms wat minder giftig. Sommige exemplaren moest je eerst twee minuten koken en dan waren ze niet meer giftig, maar die leken dan weer zoveel op die andere die erg giftig waren, dat het verstandig was om je er gewoon niet aan te wagen...

En zoals in een iedere bijeenkomst van mensen was er natuurlijk weer één bij (in dit geval een miezerig klein, maar volwassen Portugeesje) wat zich opwierp als het beste jongentje van de klas. Elke paddenstoel die hij aanbood was of eetbaar en zelfs een delicatesse of bijzonder en soms zeldzaam... 

Volgens mij had hij er zelfs meer verstand van als de gids en hij adviseerde dan ook mensen waar te zoeken en hoe. Hij dreef het “ driemandjes” groepje uit elkaar door op te merken dat er dan meer gevonden kon worden. Iedere keer eiste hij de aandacht op en ging in discussie met de gids en ik kreeg stellig de indruk dat ook de reguliere gids hem een beetje begon uit te kotsen. 

De gids gaf aan dat het tijd werd voor een verplaatsing. Paddenstoelen hebben ook hun voorkeur. De één gedijt beter tussen eiken, de ander in het veld en ga zo maar door. De hele club steeg weer in de auto en we reden nu naar het open veld tussen de bossen, waar zich het ritueel zou herhalen. Met dit verschil; nu liep de gids met de groep mee op het veld en langs de bosrand. Het was koddig om te zien dat hij zijn best moest doen om voorop te lopen. Hij werd telkens door ons miezerig Portugeesje ingehaald om toch maar vooral als eerste nieuwe exemplaren te kunnen ontdekken en te plukken... 

Lunchtijd brak aan. Het was inmiddels twee uur en de lunch werd in het veld gebruikt. Ik moest terug naar de auto want ik was zo stom geweest geen mandje mee te nemen. 

Bij terugkomst bij de groep had men een gezellige kring geformeerd en de gids deed een verhaal. Ik werd in het verhaal nog even aangehaald omdat mijn actie om paddenstoelen in een ander mandje te dumpen in het verleden wel eens fatale gevolgen had gehad. Zo was er een echtpaar uit Coimbra, dat toch erg goed op de hoogte was van eetbare en niet eetbare paddenstoelen, in het bos een maaltijdje aan het verzamelen en één van hun kinderen had ook maar even een paddenstoeltje in het mandje gemikt met het resultaat dat het nu een weeskind is... 

Het klonk heftig dit verhaal en de drie dames waar ik mee opgetrokken had keken me vernietigend aan. Ik was nu zeker op mijn theedoek aangewezen...

Na de lunch werd er nog een stekje aangedaan. Ik kreeg de indruk dat de dag vol moest en was inmiddels de belangstelling totaal verloren. Ik had genoeg van de paddenstoelen en bleef gewoon bij mijn motto: "gewoon afblijven en koop ze in de winkel..!" 

Maar zo niet de rest van de groep, die vrolijk door bleven zoeken. Het was prachtig weer en nog aangenaam warm. Ik probeerde een plekje in de zon te vinden en het werd tijd voor een bosplasje. Maar, dat viel nog niet mee. Je afzonderen was uit den boze en als je al een beetje uit de richting liep, dan kreeg men het al benauwd, want stel dat jij de jackpotpaddenstoel vond en hun niet..! Vooral het miezerig mannetje deed weer van zich horen. hij had een klein blauwachtig paddenstoeltje gevonden dat ontzettend goed moest smaken. Het was maar een kleintje en je moest er veel verzamelen om een maaltje te hebben. Intussen werd mijn concentratie belemmerd door de grote druk die inmiddels in mijn blaas was opgebouwd. Ik kon het niet meer houden en begaf me naar de bosrand. Gevolgd of niet het moest er nu uit...

Ik werd niet gevolgd en kon ongestoord mijn gang gaan de druk was zo groot dat ik het gevoel had dat ik het hele bos kon bewateren. Nadat de druk wat was weg geëbd kon ik mijn ogen weer openen en ontdekte ik dat ik een heel veld met van die blauwe paddenstoeltjes had staan besproeien. Ik had nu ook eetbare gevonden..! Ik vervoegde me weer bij de groep, waar een ieder nog naarstig aan het zoeken was. 

Ik kon het niet laten……..  

Ik attendeerde in mijn beste Portugees het miezerig mannetje er op dat er daar waar ik vandaan kwam toch wel erg veel blauwe paddenstoeltjes stonden, maar dat ik niet zeker wist of ze eetbaar waren (en daar was trouwens geen woord van gelogen...). Hij ging uit zijn dak en vond me een goede speurder en verzamelde alle nog vochtige paddenstoelen in zijn mandje... 

Ik kijk al uit naar de volgende workshop !!!

Groet, Ferrie.