Nieuwe Blogsite !!!

Beste Familie, Vrienden en Geïnteresseerden,

Dit is ons laatste blogbericht op deze plek.

Vanwege technische beperkingen hebben wij moeten besluiten om ons blog op een ander adres voort te zetten.

Vanaf vandaag kunnen jullie onze belevenissen en avonturen in Centraal-Portugal volgen op:

http://casa-ribeira.blogspot.com/

Ook al onze "oude" verhalen kun je daar vinden en we hopen dan ook dat we jullie ook op onze nieuwe site mogen blijven verwelkomen.

Groetjes,

Ferrie en Ingrid

Geen Kabouters

Mijn buurman attendeerde me er op. Hij liet een affiche zien waarop een "Mushroomwalk" werd aangekondigd. Aanvankelijk had ik geen interesse maar ik bedacht dat het misschien wel aardig was om wat meer over paddenstoelen te weten. Of misschien voor mijn toekomstige gasten. Het was mogelijk om je in te schrijven via een Email. De kosten bedroegen zes euro’s… dat is te doen. Plaats van handeling:  het omringende bos van Castanheira de Pera |(en dat is immens...).

Ontvangst negen uur bij de plaatselijke bakker annex lunchroom. 

Een lijstje met wat mee te nemen heb ik via Email ontvangen: Lunchpakket ,mandje, zakmes en identiteitsbewijs. Het laatste item verontruste me een weinig. Was er een kans dat je gearresteerd werd door een boswachter? Of lieten ze wel eens mensen achter in het bos? Of was het om te controleren wie zich ingeschreven had, zodat geen klant van de bakker plots in plaats van om een brood, stiekem mee op paddenstoelenjacht ging... 

Zoals gezegd de ontvangst was negen uur….. Nadat er zich een behoorlijke groep mensen had verzameld en de nodige koffie was genuttigd, gaf iemand te kennen dat hij als gids aan te merken was. Het was inmiddels tien uur...!? 

De gids gaf aan dat hij ons op het grote parkeerterrein zou briefen over hoe de dag er uit zou zien. De groep begaf zich naar de afgesproken plek, waar de paddenstoelendeskundige zich centraal had opgesteld en natuurlijk in het Portugees (en alléén Portugees) de agenda van de dag doornam. En daar haakte ik al bijna af. De belangstellenden voor deze dag waren allen Portugezen, met uitzondering van twee Engelsen die ook wel eens een Spaans boek hadden gelezen. We begrepen dat we hem (de gids) per auto maar moesten volgen en de rest zou vanzelf gaan. Voordat een ieder georganiseerd was om de blauwe auto van de gids te gaan volgen, wees de kerkklok kwart voor elf aan... 

De stoet vertrok, bestaande uit een auto of twaalf. Nadat we koud het dorp waren uitgereden en de eerste bomen van het bos opdoemden, werden we naar de kant gedirigeerd. Logisch, want waarom zouden paddenstoelen alleen midden in het bos staan...! 

En inderdaad, de gids nam weer een centrale plaats in toen een ieder zijn auto had geparkeerd in de berm tussen de weg en het bos. De gids had voor de gelegenheid een aantal grote borden uitgestald met daarop de afbeeldingen van diverse paddenstoelen. En voor zover ik het begreep was het de bedoeling om gelijkende exemplaren te gaan zoeken waarop hij dan het exemplaar van het nodige commentaar zou voorzien. Eén van de Engelsen vroeg zich af waar mijn mandje was. Ik gaf hem te kennen dat ik me te veel macho voelde om met een mandje door het bos te huppelen (en zo voelde ik dat ook). Ik had een theedoek in mijn zak gepropt om er de paddenstoelen in te doen, waarmee ik me later realiseerde dat ik er wel heel erg macho uitzag... En dat zakmesje had ik natuurlijk ook niet; gewoon een fruitmesje uit de keukenla volstaat ook prima.  Maar later merkte ik dat het erg pijnlijk kon zijn omdat het in mijn andere broekzak zat. 

Oké de jacht was geopend en het paddenstoelen verzamelen kon beginnen. Ik merkte wel dat de meeste mannen toch ook de vrouw het mandje lieten dragen. Dat schiep een band en ik sloot me aan bij een groepje dat drie mandjes droeg (vrouwen dus), zodat ik mijn gevonden exemplaren in hun mandje kon dumpen en er verder geen verantwoordelijkheid voor moest dragen. 

Die actie is me later opgebroken. De gevonden paddenstoelen werden ter beoordeling aan de kennergids aangeboden. Hij had er inderdaad veel verstand van. Al de paddenstoelen die ik gevonden had waren giftig en soms wat minder giftig. Sommige exemplaren moest je eerst twee minuten koken en dan waren ze niet meer giftig, maar die leken dan weer zoveel op die andere die erg giftig waren, dat het verstandig was om je er gewoon niet aan te wagen...

En zoals in een iedere bijeenkomst van mensen was er natuurlijk weer één bij (in dit geval een miezerig klein, maar volwassen Portugeesje) wat zich opwierp als het beste jongentje van de klas. Elke paddenstoel die hij aanbood was of eetbaar en zelfs een delicatesse of bijzonder en soms zeldzaam... 

Volgens mij had hij er zelfs meer verstand van als de gids en hij adviseerde dan ook mensen waar te zoeken en hoe. Hij dreef het “ driemandjes” groepje uit elkaar door op te merken dat er dan meer gevonden kon worden. Iedere keer eiste hij de aandacht op en ging in discussie met de gids en ik kreeg stellig de indruk dat ook de reguliere gids hem een beetje begon uit te kotsen. 

De gids gaf aan dat het tijd werd voor een verplaatsing. Paddenstoelen hebben ook hun voorkeur. De één gedijt beter tussen eiken, de ander in het veld en ga zo maar door. De hele club steeg weer in de auto en we reden nu naar het open veld tussen de bossen, waar zich het ritueel zou herhalen. Met dit verschil; nu liep de gids met de groep mee op het veld en langs de bosrand. Het was koddig om te zien dat hij zijn best moest doen om voorop te lopen. Hij werd telkens door ons miezerig Portugeesje ingehaald om toch maar vooral als eerste nieuwe exemplaren te kunnen ontdekken en te plukken... 

Lunchtijd brak aan. Het was inmiddels twee uur en de lunch werd in het veld gebruikt. Ik moest terug naar de auto want ik was zo stom geweest geen mandje mee te nemen. 

Bij terugkomst bij de groep had men een gezellige kring geformeerd en de gids deed een verhaal. Ik werd in het verhaal nog even aangehaald omdat mijn actie om paddenstoelen in een ander mandje te dumpen in het verleden wel eens fatale gevolgen had gehad. Zo was er een echtpaar uit Coimbra, dat toch erg goed op de hoogte was van eetbare en niet eetbare paddenstoelen, in het bos een maaltijdje aan het verzamelen en één van hun kinderen had ook maar even een paddenstoeltje in het mandje gemikt met het resultaat dat het nu een weeskind is... 

Het klonk heftig dit verhaal en de drie dames waar ik mee opgetrokken had keken me vernietigend aan. Ik was nu zeker op mijn theedoek aangewezen...

Na de lunch werd er nog een stekje aangedaan. Ik kreeg de indruk dat de dag vol moest en was inmiddels de belangstelling totaal verloren. Ik had genoeg van de paddenstoelen en bleef gewoon bij mijn motto: "gewoon afblijven en koop ze in de winkel..!" 

Maar zo niet de rest van de groep, die vrolijk door bleven zoeken. Het was prachtig weer en nog aangenaam warm. Ik probeerde een plekje in de zon te vinden en het werd tijd voor een bosplasje. Maar, dat viel nog niet mee. Je afzonderen was uit den boze en als je al een beetje uit de richting liep, dan kreeg men het al benauwd, want stel dat jij de jackpotpaddenstoel vond en hun niet..! Vooral het miezerig mannetje deed weer van zich horen. hij had een klein blauwachtig paddenstoeltje gevonden dat ontzettend goed moest smaken. Het was maar een kleintje en je moest er veel verzamelen om een maaltje te hebben. Intussen werd mijn concentratie belemmerd door de grote druk die inmiddels in mijn blaas was opgebouwd. Ik kon het niet meer houden en begaf me naar de bosrand. Gevolgd of niet het moest er nu uit...

Ik werd niet gevolgd en kon ongestoord mijn gang gaan de druk was zo groot dat ik het gevoel had dat ik het hele bos kon bewateren. Nadat de druk wat was weg geëbd kon ik mijn ogen weer openen en ontdekte ik dat ik een heel veld met van die blauwe paddenstoeltjes had staan besproeien. Ik had nu ook eetbare gevonden..! Ik vervoegde me weer bij de groep, waar een ieder nog naarstig aan het zoeken was. 

Ik kon het niet laten……..  

Ik attendeerde in mijn beste Portugees het miezerig mannetje er op dat er daar waar ik vandaan kwam toch wel erg veel blauwe paddenstoeltjes stonden, maar dat ik niet zeker wist of ze eetbaar waren (en daar was trouwens geen woord van gelogen...). Hij ging uit zijn dak en vond me een goede speurder en verzamelde alle nog vochtige paddenstoelen in zijn mandje... 

Ik kijk al uit naar de volgende workshop !!!

Groet, Ferrie.

Leven in de brouwerij

Zoveel te beleven is er op het moment niet. De meeste vakanties zitten er op en het dorp is zich aan het voorbereiden op de winter. Er wordt geslacht, gejaagd en diverse producten zoals de olijven worden verwerkt en vruchten ingemaakt. Het weer is nog aangenaam en zacht, maar het regent nu regelmatig. De zomer word afgesloten met wat plaatselijke feestjes in de omliggende dorpen, zoals een kastanjefeest en later een jachtfeest. Stel je er niet al te veel van voor want in de meeste dorpen zijn er geen vakantiegangers meer. Meestal word het dorpshuis benut om de uitspattingen van een dergelijk boerenfeest onderdak te bieden. Een trekzak, wijn en brood en bij een jachtfeest wat vlees zijn de ingrediënten voor zo'n “Festa”. Niets mis mee…. 

Zo ook in ons dorp Sarnadas waar ze met een handvol gezinnen het kastanjefeest vorm moeten geven. Kastanjes worden door de kinderen, maar vaker nog door de ouderen, al dagen van te voren verzameld met de bedoeling ze op het kastanjefesta te poffen. Dat gebeurt naast het dorpshuis waar een vuurplaats is ingericht. Die word op ritueelachtige manier (zeer voorzichtig) met dunne twijgen en takken bedekt waarna er de fik in gaat en later de kastanjes. 

De bedoeling is dat je “zelf de kastanjes uit het vuur haalt”...! Maar je kan ook, zoals ik, de ander de kastanjes uit het vuur laat halen door te doen alsof je niet weet waneer ze gaar zijn. Aan zo’n halfgare brandt je net zo hard je vingers als aan een gare. Meestal gaat het eten van kastanjes gepaard met nog al wat wijn. In het begin koopt ieder gezinshoofd een fles om het dorpshuis een omzet te gunnen. Daarna wordt het linker want dan wordt de zelfgemaakte Portwijn genuttigd met een leuk alcoholpercentage dat het zelfs gevaarlijk maakt om dicht bij het vuur te staan. 

Toch is zo’n feestje voor mij een beetje tam… Ik weet het niet, het is niet de dorpsgenoten hun schuld. Ze doen er alles aan om het naar je zin te maken. Je glas blijft nooit leeg; je eten word je voorgeschoteld; er word gelachen en gedanst en toch..., mis ik dan iets. 

Mensen die mij kennen voelen het al aan komen. Het moet weer opvallen zullen ze zeggen en ze kennen ook wel de voorbeelden. Sinterklaasfeesten met spektakel zoals pieten die bevrijd moeten worden door de brandweer of moeten abseilen van een kerktoren; een Antilliaanse drumband die wars van alle Sintliedjes hun eigen muziek spelen en voor De Sintstoet uitlopen; Schimmels die op klaarlichte dag van grootte veranderen; het plaatselijke popfestival van Zaamslag opfleuren met Stroopworstelen…. zij kennen het .

En met dat gevoel stond ik het tammekastanjefeest te ondergaan. Na het invallen van de duisternis en een aantal wijntjes moest er even wat toegevoegd worden wat meer spektakel oplevert. Ik had een kort overleg met Bennie die al gauw, waarschijnlijk ook onder invloed van de duisternis (lees wijn), in was voor mijn plannetje. Ik riep de vuurverantwoordelijke na het poffen van de kastanjes tot mij en deelde hem mede het vuur in een baan her- op te stoken. Waarna ik de aanwezige dorpsgenoten uitdaagde om blootsvoets, in de geest van diverse goeroes, het vuur te bewandelen. 

Het zijn Portugezen maar echt niet gek en wat ik verwachte gebeurde ook. "Doe het zelf" riepen ze "Maffe Hollander". Bennie moest de spits afbijten (tenslotte had ik in het verleden een dergelijke stunt uitgehaald en jong vel geneest sneller...). Leunend op mijn eerdere ervaring en gesterkt door het feit dat ik hem dan geen mietje zou vinden begon Bennie aan de klus. Het was zijn eerste vuur(d)loop en hij heeft er van genoten. Hij werd beschouwd als de held van de avond en ook ik kreeg mijn deel van de bewondering. Mijn voeten werden na mijn vuurloop gewassen zoals de voeten van de apostelen door Jezus gewassen werden...

Het kastanjefesta zal nooit meer hetzelfde zijn..!

Groet, Ferrie.

Mijn wijn !!

Het was een kenner, mijn gast uit Groot Brittannië en hij had ook geld genoeg om zich als kenner te kunnen ontwikkelen. Lekker eten, goede dure wijnen, en Cubaanse sigaren waren zijn favoriete onderwerpen van gesprek. Hij praatte er niet alleen graag over maar consumeerde ook royaal, gezien zijn postuur...

Het contact met deze gast begon stroef. Het was iemand die gewend was de lakens uit te delen (en niet zo als ik het nu doe) en daar vast veel geld mee verdiend had. Hij kwam hier met zijn vrouw in ons B&B terecht op uitnodiging van een vriend en nu bewoner van ons dorp. Normaal zou zo iemand een luxer of chiquer hotel hebben uitgekozen maar het moest maar...

Na zijn appartement met een brom in twee seconden te hebben geïnspecteerd heb ik hem en zijn vrouw de hele dag niet meer gezien. In de loop van de dag werd ik nog wel even gebeld door zijn vriend dat mijn gasten de volgende ochtend een ontbijt verwachten rond de klok van acht uur. Eerlijk gezegd had ik zoiets van:  "ik laat me niet gek maken en gewoon mijn ding doen"... 

Het ontbijt bestond uit een creatie van mijzelf een “Egg-burger” (waar van ik het recept jullie later nog eens zal onthullen). Ik was natuurlijk razend benieuwd hoe die ontvangen werd door iemand die de hele wereld in zijn zak kon steken. Na het ontbijt, wat ze genoten in de ontbijtbar, moest ik gaan afruimen. De gast in kwestie las een krant (hij had geloof ik ook iets met kranten te maken..) en ik ruimde af zonder hem te storen of te vragen of het gesmaakt had. Dat bleek ook niet nodig. Hij keek boven zijn krant uit en vroeg me : “wat heb ik zojuist gegeten? ” - Een “egg-burger“, zei ik en voegde daar nog even verontschuldigend aan toe dat het een eigen bedenksel was, ”die zou ik erin houden als ik jou was...“ - en hij dook weer achter zijn krant. 

Ik huppelde de ontbijtbar uit, de eerste slag was geslagen. En weer heb ik het paar de hele dag niet meer gezien. De ontbijtbar wordt in de avond omgetoverd tot reguliere bar waar je van een drankje kan genieten en wat spelletjes kan doen zoals darten, kaarten enz. Ik verwachtte niet dat deze gasten daar gebruik van zouden maken. Tot mijn verassing stapte het echtpaar na een late thuiskomst echter toch binnen en gaf te kennen nog even wat te willen drinken. Mevr. wilde de typisch Portugese likeur Beirão proeven en haar man een goed glas wijn.

Een goed glas wijn. Ik had liever dat die een glas wijn gevraagd had want wat is een goed glas wijn? Smaken verschillen, Ik kon wel flauw doen door te zeggen “dit is een goed glas, wilt u daar de wijn in?” maar het leek geen man om mee te spotten. Ik stelde voor de wijn te nemen die ik zelf graag dronk . “Wat voor wijn is dat dan?” was de vraag. “ Wel Portugese wijn uit dit pak ” - was mijn antwoord. “Pak?.....pak” en hij fronste zijn wenkbrauwen. 

Toen kwam het, hij begon te vertellen over wijn ,eten en sigaren. Ik moet zeggen dat hij wist waar hij het over had. Intussen schonk ik hem toch maar de wijn uit het pak in. Hij vertelde, ik luisterde hij dronk en ik dronk. Zijn vrouw had het waarschijnlijk al vaker gehoord en ging naar bed. Hij niet. Hij dronk en vertelde, ik dronk en luisterde, tot diep in de nacht en we begrepen elkaar steeds beter, zoals gebruikelijk met alcohol.

De volgende ochtend laat, vroeg ik hem wat hij eigenlijk van mijn wijn vond. “Geen top wijn maar eigenlijk best te drinken uit zo’n rotdoos en nog geen hoofdpijn ook” - was het antwoord. Voor mij was het al goed hij had er twee liter van op dus…………………

De bewuste wijn komt in pakken en is lang te bewaren voor ruim twee Euro de liter. Niet iedereen gaat in de gelegenheid zijn om deze wijn hier te proeven. Half December kom ik naar Nederland. Wie interesse heeft kan op een doos of twee inschrijven bij Ingrid

Vijf liter rode Portugese wijn,

Tien liter rode Portugese wijn,

Groeten Ferrie

Goed van de Kost...: Zwijnerij deel 1 (door Ferrie)

Goed van de Kost...: Zwijnerij deel 1 (door Ferrie): Bij een wandeling door het bos hier in de bergen van Portugal met zoon Bennie en de hond, verrasten wij een groep wilde zwijnen die zich ...

Fikkie..!

Ik heb er meer gezien en er met de normale spanning en sensatie zelfs van genoten: “Bosbranden” die in Portugal voorkomen... 

Het zijn gebeurtenissen die gerelateerd zijn aan een warmer klimaat. In Nederland heb je vaker wateroverlast dan een bosbrand. 

Ach, een bosbrandje. Je rijd er voorbij en ziet ze op afstand. Niet zo veel aan de hand en de natuur hersteld snel. 

Mijn laatste ervaring vatte ik niet zo lichtvoetig op. Het was rond de tijd dat ik mijn siësta houd. Even op het heetst van de dag bijtanken om daarna de hier vermoeiende dagen vol te houden...

Jaloers? Goed zo! Er is iemand die het moet doen... 

Ik werd gewekt door Bennie die gebeld was door een kennis die boven op de berg woont. Of ik even door het raam wilde kijken. Een dikke rookpluim steeg op aan de overkant van de berg waar we zicht op hebben. 

Het eerste wat je denkt is: "zal de brandweer al gewaarschuwd zijn"? Maar het antwoord diende zich vanzelf aan in de vorm van een helikopter die een cirkeltje rond de rookpluim vloog en weer vertrok. Dat stelde me al wat geruster. Het was opgemerkt. 

Het beginnende bosbrandje trok zich er niets van aan of het nu opgemerkt was of niet. Het werd groter en groter en ik begon me weer zorgen te maken... 

Wat duurt dat lang voor dat er wat gebeurt…

Eindelijk hoorde ik sirenes en boven op het bergpad zag ik beweging. Een brandweerauto kwam het vuurtje blussen. Hoe de brandweer ook zijn best deed; nu begon ik zelfs vlammen te zien! Het leek wel of ze met benzine blusten... 

De wind wakkerde aan en het hele vuurtje werd een spektakel! Het vuur had besloten mijn richting uit te komen, dus bergafwaarts. Oeps, het was al warm weer maar dit werd te gek! Je hoorde de vlammen knetteren... 

De vuurzee had dus de richting van het dorp ingezet en de Bombeiros (brandweer) verklaarden het vuur nu echt de oorlog en zetten de helikopter in... Die, sorry dat ik het zeg, maar met een lullig zakje water afkwam zetten... 

Ik heb natuurlijk geen verstand van blussen en zij (de Bombeiros) nog maar honderd jaar, maar in mijn ogen ging het echt fout..! Ze gooiden het water er naast! Schreeuwden dat het een lust was, zetten alle toeters, bellen en sirenes in, maar het vuur werd groter en groter..! 

Het speelgoed helikoptertje met het zakje werd opgevolgd door enorme exemplaren met een echte zak (!), die nu af en aan vlogen... De aanvliegroute was pal boven ons huis uitgekozen en ik kan zeggen dat ik me beschermd voelde... 

De herrie was oorverdovend. Zak na zak werd aangevoerd.. (water bedoel ik dan hé). De heli’s, waarvan ik zeker wist dat ze de uitlaat van verwijderd hadden, schepten water uit het plaatselijk zwembad, met alle gevaar van die . Het zwembad voor de locale bevolking ligt in een dal waar nog al wat bomen staan. Op de berg staan dan nog eens tientallen windmolens en ondanks dat beiden (de heli’s en de windmolens) wieken hebben, zijn het geen vrienden... 

Dan was er nog de rook die het zicht beperkte en zelfs de zon verduisterde, wat een onwereldse kleur aan de natuur gaf. donker werd het overdag en in deze condities vlogen de helikopters af en aan, water verliezend boven ons terras, om het vuur te bestrijden.

Het hele dorp liep uit maar ook de aangrenzende dorpen er werd druk gebeld, getwitterd, gemaild, gefacebooked en ga zo maar door. Het vuur intussen, raasde maar door, in een hoog tempo de berg langs naar de volgende berg. Wegen werden gesloten; meer en meer brandweerwagens en alles wat daar op leek werden ingezet. Het vuur werd met succes van de bewoonde wereld geweerd, maar verwoestte kilometers bos en heide.

In de avond werd het zicht pas echt spectaculair! Een rode gloed straalde over de bergen en dalen! Die nacht was slapen uitgesloten. Het grote gevaar was weliswaar voor ons geweken, maar iedere keer laaide het vuur op verschillende plaatsen weer op. In de nacht vlogen er geen helikopters, maar direct de volgende morgen bij het eerste licht begonnen ze weer aan de klus. 

Het was voor Bennie en mij dan ook tijd om het proces "waterhalen" eens van dichtbij te bekijken.

Het plaatselijk zwembadje waar vandaan het zwemwater aangevoerd wordt door de rivier de Pera, ligt een paar kilometer van ons vandaan. Het is een zwembad dat gemaakt is door het riviertje af te dammen. Bijna elk zichzelf respecterend dorp met beschikking over een watertje heeft zo’n zwembad. Er staan meestal picknicktafels en vaak is er een drink- en eetgelegenheid in de vorm van een klein restaurantje in de buurt. 

Op één van deze plaatsen kwamen nu de helikopters af en aan om water te halen. We konden het hele spektakel volgen zonder dat er iemand ook maar op ons lette. In Nederland hadden ze de halve politiemacht en d(w)ranghekken ingezet om de toeschouwers te weren. Zo niet hier in Portugal. Ook al had ik nog willen zwemmen dan had ik alleen op moet te passen om niet in een waterzak terecht te komen! Je kon bij wijze van spreken de helikopters aanraken..! 

We hebben ons op een terrasje neer gevleid en onder het genot van een drankje een soort van TV gekeken.

De hele dag is het nablussen nog doorgegaan en zelfs de volgende dag nog. Zolang hebben we niet op het terras gezeten maar ik had het gekund. Wat hebben die Bombeiros een werk geleverd. Ik kan natuurlijk uren naar werk kijken, maar nu was ik van al die spanning en niet slapen bijna net zo moe als een brandweerman..!

“Natuurlijk Portugal” heeft dus ook zijn schaduwkanten, maar ook dat is één van de onderdelen die het leven hier anders maken...

Pijn is snel vergeten en de natuur hersteld fier. En zolang ons kot niet afbrand, blijf ik lekker hier...  

Groet Ferrie

Goed van de Kost...: Foccacia voor Ferrie...

Goed van de Kost...: Foccacia voor Ferrie...: Ik heb een vriend en hij heet Ferrie. Samen kookten we en dronken we en dat was goed..! Een goed jaar geleden echter ...