Koek van eigen deeg.

Het is je inmiddels bekend. Het dorpje Sarnadas waarin ik nu al een tijdje woon, bevat niet meer dan negen gezinnen in de winter, waarvan één Engels gezin waar ik (gezien de taal) wat meer contact mee heb dan de overige inwoners. De kerst is achter de rug en voor oud en nieuw heb ik afscheid moeten nemen van mijn vrouw en zoon, die hier de kerstdagen hebben doorgebracht.

Nu sta ik er alleen voor om oud en nieuw invulling te geven. Je moet weten dat oudejaarsdag voor mij altijd de mooiste dag van het jaar was. Ik zorgde dat ik ieder jaar vrij was van werk, om gewoon lekker die dingen te doen waar ik zin in had. Wat neer kwam op oliebollen bakken en hapjes voor te bereiden voor de avond. De hele dag omringd met knallen van vuurwerk die de jeugd al afstak als opwarmertje voor twaalfuur s’-nachts. In de middag kon ik steevast rekenen op de buurman, die mijn oliebollen kwam keuren en proeven. Net als de vrienden van mijn jongens en zij zelf natuurlijk ook. Drankjes in overvloed wat wel eens voor te vroege lol zorgde met het gevolg dat we de avond niet altijd bewust meemaakten...

Welnu, hier zit ik in Portugal……………..

Ik zal die Portugezen en Engelsen eens laten zien hoe ik de dag doorbreng …:
Ik ga oliebollen bakken!!.

Met frisse moed ben ik s’morgens begonnen met de houtkachel aan te steken. Niet dat het hier zo winters was als bij jullie, maar de kamer moest warm genoeg zijn om het beslag te laten rijzen. Twee uur later stond een emmer met beslag te rijzen en intussen kon ik mooi de hond uitlaten. Ik bedacht me onderweg wat voor smoelen ze zouden trekken als de geur van oliebollen over het dorp uitwaait… Dat hebben ze nog nooit geroken. Hollandser kan het niet.

Die avond was ik uitgenodigd om bij de Engelsen Oudejaarsavond door te brengen. Ha, dacht ik, dat is een mooie gelegenheid om ze kennis te laten maken met onze traditie van het bakken en eten van oliebollen. Maar voordat ze moeilijke vragen gaan stellen, zal ik me eerst eens inlezen waar onze gefrituurde oliebollen nue eigenlijk vandaan komen kortom wat de geschiedenis is van onze oliebol. Je denkt toch niet dat ik onbeslagen ten ijs kom? Daar ben ik te trots voor. Ze zullen weten dat ik onze Hollandse tradities ken..!

Maar, ik had het kunnen weten….. Wat hebben wij nou eigenlijk van ons zelf? Een grote bek ja (vraag maar aan onze zuiderburen) en een hoog zelfbeeld. Volgens de overlevering zijn de oliebollen of wel de oorspronkelijke naam “malasadas” meegekomen met vluchtelingen naar Holland tijdens de Spaanse inquisitie En wie waren die vluchtelingen dan wel ? ............ Juist, Portugezen !

Ik hield mijn mond erover en ze vonden het heerlij,k die Dutch-donuts.
Volgend jaar bak ik speculaas………..en dat komt vast uit België...

Nieuwjaarsnacht was hier overweldigend in het dorp. We lopen een uur achter op jullie, maar het was het wachten waard. Ik heb welgeteld drie klappen gehoord. Één klap in ons dorp, één in Coentral en één in Catanhiera de Pera... Aan kerstboom verbranding doen ze hier niet. Dat gebeurt hier in de zomer al genoeg……… per ongeluk dan.

Filiz Ano Novo (gelukkig Nieuwjaar)
Groet Ferrie

De Geitenhoedster

Bij mijn ochtendwandelingen komt het nog al eens voor dat ik op een kudde geiten stuit, die begeleid word door één van de plaatselijke geitenhoeders.
In de morgen verzamelen ze de kudde en trekken hier de bergen in en overnachten daar soms ook.
Wij hebben er twee in ons dorp. Een geitenhoeder en een geitenhoedster. De laatst genoemde heeft volgens mij  van de plaatselijke bevolking de opdracht gehad om geiten te hoeden, want het is niet direct een ramp dat ze aan het beeld van het dorp onttrokken wordt. Zelden heb ik zo’n lelijke meid gezien (maar ze kan natuurlijk heel lief zijn...).

Als ik de geitenhoeder tegenkom bekruipt me altijd een onmetelijke bewondering. Herder; één met de natuur, die jaar in jaar uit zijn kudde hoedt. Iemand die in de nacht een uil kan horen overvliegen, die aan een vallende eikel (links of rechts van de boom) het weer voor de komende dagen kan voorspellen. Iemand die geitenmelk drinkt, kaas eet op brood van dagen oud en diverse vruchten uit de natuur eet. Hij die maling aan de wereld heeft en zijn eigen gang gaat. Die alle moderne zaken aan zich voorbij laat gaan. Geen kernenergie maar een kampvuurtje. Geen mobieltje want wie moet hij bellen..?
Ik heb er een zwak voor……………….of liever gezegd ik had er een zwak voor.

Op één van mijn recente ochtendwandelingen samen met mijn trouwe vriendin “de hond” kwam ik dit romantische tafereel weer eens tegen. Ik begroette de herder met een bewonderend “bom Dia”, waarop de herder iets terug knauwde wat ik niet kon verstaan. Maar, het kwam er op neer dat een gesprek niet gewenst was. Logisch, hij was onderdeel van de natuur en je praat niet met de natuur... Die bewonder je alleen. Ik liet de kudde geiten passeren en de honden die de geiten bij elkaar moesten houden. Wat ze overigens prima deden. Ze loodsten de kudde veilig langs mijn hond en keurde haar geen blik waardig.

Ik vervolgde mijn wandeling dwars door de natuur. Ik ben een verstokte roker en misschien wel een verrookte stokker, maar uit respect voor de natuur wacht ik daar altijd mee tot ik weer thuis ben. Ik neem dus geen rookpauze, maar wel eens een pauze om weg te mijmeren op een groot rotsblok. In Holland noemen ze het soms een zwerfkei. Hier zwerf ik en de kei is om op te gaan zitten.
Maar wat zie ik naast de rots…… ? een groene weidetas met een fles cola een zakje van Macdonald en een flinke moderne wereldontvanger! Midden in de natuur potdorie!! De eigenaar moet natuurlijk onze geitenhoeder zijn…….de verrekkeling zit daar een beetje naar het weerbericht of naar een Portugese actualiteitenrubriek of nog gekker, naar Portugese -rap te luisteren. Is die nou belazerd! Heel mijn idyllische voorstelling van het herderschap is geknapt als een ballon. Dat vraagt om wraakacties op elke geitenhoeder van Portugal.

Morgenochtend ga ik naar de andere berg, waar onze dorpslelijkerd (die overigens naar gelang ik langer alleen ben steeds knapper lijkt...) de geiten hoedt. En ik hoop dat ik ze tref wanneer ze net zit weg te mijmeren en droomt van een prins op een wit paard dat haar naar prachtige oorden voert. Mooi niet hoedstertje.. Je komt mij en mijn lelijke hoofd en blaffende hond tegen en ……….ik groet je lekker ook niet..!

Jullie wel, Groeten uit Portugal,

B&B in Portugal

Het vreemde van een B&B runnen in dit mooie Portugese dorp is het moment dat je geen gasten hebt.
Ik ontbijt zelf met koffie en cornflakes en schotel mijn hond wat brokken voor maar dan wordt het stil …zeer stil….

Prachtig weer 25 graden eind oktober. ik mag niet klagen... Maar, ik mis het plezier van gasten die ontwaken en zich verheugen op een nieuwe vakantiedag.

Er is zoveel te zien. De natuur alleen al is overweldigend. Maar alleen is maar alleen en ik ben er wel achter dat je plezier en belevenissen moet delen met iemand.

OK, daar is de hond met wie ik het één en ander deel, zoals het uitlaten om de hond in de gelegenheid te stellen zijn behoefte te doen. Maar dat is niet echt iets samen delen. Ik wil wel eens plassen in de natuur maar om nou uitgebreid naast de hond te gaan zitten schij-(…)… vind ik wat overdreven. En natuur is leuk, maar Wc-papier is voor mij een must en goed voor mijn gemoedsrust. Ik zou een rolletje mee kunnen nemen op mijn natuurwandelingen maar dan nog... Volgens mij kunnen honden geen smoel trekken maar de kans is groot dat ik het dan voor het eerst zie, als ik naast haar gaat zitten.

Eind van de week komen er gelukkig weer gasten. Leuk hoor dan kan ik weer wat zorg bieden dan leur ik weer met handdoeken en Wc-papier...

Het Portugees gaat me goed af. Ik heb in ieder geval een overeenkomst met de Portugezen. We verstaan elkaar niet en toch is het verrassend dat je hele conversaties met je dorpsgenoten hebt .

Mijn buurman fabriceert zijn eigen port en ik moest met hem mee om te proeven, kan makkelijk om half tien in de morgen. Alles gebeurt buiten. Het is niet gebruikelijk om in huis te komen bij een ander en dat is in zijn geval en met mijn hccp achtergrond misschien maar goed ook.

Dat proeven gaat als volgt : De buurman gaat naar binnen om een beker. Een gebutste ijzeren beker waar emaile voor de helft af is en de koffieresten aan de plaatselijke pomp nog verwijderd moeten worden. Dan wordt de fles ontkurkt (eigenlijk gewoon de schroefdop afgedraaid want de fles heeft ook al een ander leven gehad), de port wordt ingeschonken, maar alleen voor mij. Zelf drinkt hij er niet van. Hij wijst alleen op zijn borst met de woorden “Fabricante, Fabricante “. Na de eerste teug merk ik al dat dit geen zuivere koffie is. Een beetje port heeft een alcoholpercentage van 19 %. Deze port vervormd de beker zowat (vandaar die butsen)! Mijn auto kan hier 5 km op rijden maar na deze beker opgedronken te hebben mag ik zeker niet meer rijden. Ik kreeg het vermoeden dat hij wat flessen port aan mij wilde verkopen. Niets was minder waar, ruilen, dat was zijn voorstel tegen een zak tamme kastanjes. Daar zijn ze hier gek op en ik ben in de gelukkige omstandigheid dat er vijf bomen in mijn tuin staan...

Even rekenen: vijf bomen met een heleboel kastanjes is pakweg 20 flessen a 750 ml. Dat is 15 liter. Mijn auto rijdt 1 op 15. Dat is toch even 225 km ….. Kom maar op met die port..!

Het roer om..!

Wij, Ferrie en Ingrid Westphaal, hebben hier op het platteland van Portugal ons nieuwe thuis gevonden.

We hebben het roer omgegooid en deze prachtige guesthouse voor u en ons gevonden. Een plek die rust uitstraald en ook de mogelijkheid biedt om van de omgeving te genieten en te ontdekken.

In juni 2010 zijn we vertrokken en we zijn nog druk bezig om een paar dingen aan te passen. Zoals het landgoedje met de olijfbomen dat een beetje verwilderd is. Verder is er op ons terrein ook nog een extra woning die we in de toekomst nog willen verbouwen.

Maar intussen is het een plek waar we, zittend onder de sterrenhemel, (of als het wat kouder wordt rond een vuurtje), kunnen genieten van een wijntje of andere lekkernijen die het land te bieden heeft.

De producten die de mensen hier nog op traditionele en ambachtelijke manier produceren (de wijn, het vlees, de vis, het wild, olijfolie, gepofte kastanjes, maar ook de groente en het fruit) zijn hier van een ongeëvenaarde kwaliteit en smaak.

Inmiddels zijn we al zover dat we gasten kunnen ontvangen, die dan hetzelfde gevoel kunnen ervaren als wij...

Tot ziens..!